To fakt. Polski pisarz i etnograf Huculszczyzny oraz Podola Stanisław Vincenz powtarzał za ateńskim filozofem Platonem, że dobrze zbudowane państwo to „wspólnota ludzi, bogów i Natury”. Także i ja pamiętam z młodości, że gdy w „złych komunistycznych”  latach 1950-1960 przechadzałem się krakowskim plantami w okolicach ulicy Basztowej, to patrząc na fin-de-sieclowe gmachy przy tej ulicy zabudowane na przełomie XIX i XX wieku, odczuwałem sympatię do tych, którzy w ten sposób Kraków przed stu laty (czasy mojego dziadka) zbudowali.

Jednak  moja sympatia “do ludzi w ogóle” bardzo szybko zaczęła gasnąć gdy 40 lat temu, jako tak zwany graduate student prestiżowego Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, zacząłem stawiać pierwsze kroki w USA, poczynając od Nowego Jorku. Tego miasta bezduszne, z żelaznymi klatkami schodów przeciwpożarowych frontem do ulicy, gmachy z początku XX wieku zrobiły na mnie wrażenie, jakby ich budowniczy – oraz mieszkańcy – byli ogarnięci chorobą nienawiści człowieka do człowieka. I z tego pierwszego dnia pobytu w USA zapamiętałem biegnącą w samym centrum Manhattanu 7th  Avenue, na której były zgrupowane sklepy specjalizujące się w sprzedaży kwiatów i innych roślin ozdobnych. Ta wypełniona wystawionymi na chodniki krzewami ulica wydała mi się być oazą wytchnienia wśród sztucznych wąwozów konkurujących w swej szpetocie, zupełnie pozbawionych zieleni bloków centrum New Yorku, z ich aż „tłustymi” od brudu ulicami pełnymi śmieci.

W pewnym momencie zauważyłem, że niektóre kwiaty na wystawie mijanego sklepu wydają się być sztuczne, z kolorowego plastyku. Zacząłem sprawdzać dotykiem liście krzewów eksponowanych na chodniku  i w chwilę później już zrozumiałem, że cała ta “uspokajająca ducha” zieleń wokoło jest po prostu sztuczna, bez jakiegokolwiek życia. To nie tylko ja robiłem takie “odkrycia Ameryki”, jako „rajskiej wyspy” umysłowej martwoty oraz sztuczności od Atlantyku aż po Pacyfik. W zasadzie cały rozwój cywilizacyjny, w którym USA bezwzględnie narzucają swój model “wolności” i „przedsiębiorczości”, to systematyczne wypieranie naturalnych przejawów radości życia przez ich “Hollywood-like”, martwe od wewnątrz życia atrapy (patrz chociażby na nieudolnie odgrywane obecnie w naszym kraju „demokratyczne wybory” PL prezydenta) .

Dopiero po kilkunastu latach, a w szczególności po pouczającej lekturze encykliki “Laborem exercens” zacząłem się orientować, że systematyczne podstawienie podróbki w miejsce autentyku, to nic innego jak tak zwany “plan boży” opisany w szczegółach nie tylko w księgach Starego Testamentu, ale i w nowotestamentowych listach “podstawionego apostoła” znanego jako Szaweł/Paweł z Tarsu. Gdyż właśnie na takich “podstawieniach” – czyli na najzwyklejszych poznawczych oszustwach – buduje się, od blisko już dwóch tysięcy lat, tak zwane judeo-chrześcijańskie imperia, z których jednym jest współczesny uzbrojony po zęby Izrael, opisywany przez mego kolegę Izraela Adama Szamira, dawniej z Nowosybirska, a obecnie (zimą) z Jaffy w Ziemi Świętej i (latem) ze szwedzkiego Kopparbergu.

By zacytować urywek jego właśnie przetłumaczonej na język polski książki, demonstrujący w jak oszukańczy sposób zrodził się, przed kilkudziesięciu laty, Nowy Izrael, czyli Ziemia Żydom przez „Boga” (ściślej Mojżesza) Obiecana:

“Jesteśmy mistrzami w sprzedaży iluzji, i dopóki są kupujący, będziemy dostarczać towar. W roku 1946 pod egidą ONZ do Palestyny przybyła grupa wybranych ludzi z całego świata. Przysłano ich w celu przygotowania podziału kraju. Oprócz innych miejsc, odwiedzili wysunięty najbardziej na południe kibuc Revivim na jałowej Negev. Natknęli się tam na piękną rabatę róż, anemonów i fiołków przed biurem kibucu. W sprawozdaniu, członkowie delegacji wyrazili zdumienie i oświadczyli: „Żydzi czynią pustynię kwitnącą, niech biorą Negev.”

Gdy wyjechali, kibucowa dzieciarnia powyrywała zwiędłe już kwiaty z piasku. Kupili świeże kwiaty na rynku w Jaffie i zasadzili je, jako dekoracje dla gości z ONZ. Nauczyli się tego tricku od pracowników Zarządu Miasta Tel Awiwu, którzy wsadzili do piasku drzewa wokół budynku Zarządu, aby zrobić korzystne wrażenie na Winstonie Churchillu. To małe przedstawienie spowodowało, że Negev z jej dwustoma tysiącami Palestyńczyków została przekazana państwu żydowskiemu.”

W sumie jest to niezły pomysł „podboju za pomocą podstępów” (‘by a deceit we make war’ – to program nie tylko Mossadu ale i CIA), jednak z definicji jest on na krótkich nogach.  Zdolni bowiem ludzie (patrz I.A. Szamir) dość szybko zaczynają dostrzegać fałsz otaczającego ich świata – tak jak to w Polsce się dzieje dzisiaj z mitem “niosącej wolność Solidarności”. (Skądinąd, jak to przypominał Andrzej Lepper, “Solidarité” to była korporacja/mafia kupców żydowskich we Francji przed stukilkudziesięciu laty, przeciw której zawiązała się, broniąca interesów francuskiego drobnomieszczaństwa, “L’auto-resistance” czyli pierwowzór naszej Samoobrony.)

++++++

„Kwiaty Galilei” jest to rzecz o Nowym Państwie Izrael widzianym od jego ludzkiego „wnętrza”. To uzbrojone obecnie nawet w broń nuklearną mini-mocarstwo jest prostą realizacją marzeń starotestamentowych proroków o „nowej ziemi i nowym niebie”, oraz o przypominającym wypchany drogimi kamieniami pancerny sejf bankowy Jeruzalem, które ma zapanować nad Całym Światem. To właśnie od inwokacji do tego wypchanego złotem „niebiańskiego Jeruzalem” z Objawienia św. Jana (21, 10), rozpoczął swą sobotnią, 17 kwietnia br. mszę żałobną kapłan (zdaje się „ekumeniczny biskup”) celebrację  w centrum Warszawy zwłok tragicznie zmarłego tydzień wcześniej (też nomen omen w szabat, czyli w sobotę) prezydenta PL w asyście jego małżonki oraz blisko stuosobowej „królewskiej świty”.

Na czym bowiem czar tego biblijnego „niebiańskiego Jeruzalem” przez św. Augustyna utożsamionego z civitas dei, z „miastem boga”, od wewnątrz swej, bezmyślnie wychwalanej przez Ojców Kościoła  konstrukcji, polega? Wstępną odpowiedź na te zasadnicze dla zrozumienia „naszej” Cywilizacji pytania możemy znaleźć i w przetłumaczonej na język polski, już trzy lata temu książeczce Szamira „Pardes (raj) – studium kabały”, a od kilku dni także dostępnej po polsku w internecie kolejnej jego książce „Kwiaty Galilei”, przetłumaczonej, tak jak ta poprzednia w 2007 roku, przez pana Romana Łukasiaka z Wrocławia.

Najbardziej zwięzłą odpowiedź na to, jakżesz aktualne w okresie „globalizacji” pytanie o cel, jaki wskazuje biblijne „miasto na wzgórzu (Syjon)”, dał kolega I.A. Szamira, żyjący na emigracji w Londynie, urodzony w Izraelu muzyk i filozof Gliad Atzmon w trakcie swego krótkiego politycznego wystąpienia 19 maja br. w Atenach. W tym równie starożytnym jak Jerozolima mieście, w którym przed dwoma tysiącami lat lokalni filozofowie wyśmiali „misjonarską” mowę św. Pawła jako bełkot nawiedzonego bajarza, opowiadającego o jakiegoś trupa zmartwychwstaniu, saksofonista-filozof z Londynu przekazał niedawno „zbankrutowanym” Grekom taką oto wiadomość:

Ø  (…) Historię zachodniej cywilizacji można opisać jaką ciągłą walkę miedzy Atenami a Jeruzalem. Między uniwersalnym a plemiennym. Między etycznym a rozbójniczym.  

Ø  Nasze osiągnięcia, określane terminem humanizmu, są wszystkie powiązane z Atenami. Jest interesującym, że Żydzi którzy mieli swój wkład w humanizm, tacy jak Jezus, Spinoza, Marks I wielu innych, byli ludźmi, którzy otwarli swe serca dla filozofii ateńskiej. Jezus, Spinoza oraz Marks zerwali z Jeruzalem.  

Ø  (…) Bunt przeciw Izraelowi oznacza walkę o powrót do życia Aten. (Patrz w załączniku nadtytuł “Studium dehellenizacji kultury europejskiej” mej, MG ostatniej książki “Młot na Rozum liberalnej demokracji”)

Niewątpliwie wszyscy 88 pasażerowie prezydenckiego samolotu, który rozbił się pod Smoleńskiem byli entuzjastami – bądź nawet wojownikami – tego „niebiańskiego Jeruzalem”, którego kapłani od tysiącleci praktykują podstępną metodę podboju (i grabieży) za pomocą celebracji trupów – winnych/niewinnych ofiar pogańskich reżymów, których bogactwa lud boży „namyślał sobie” przywłaszczyć, zamieniając ludność podbitych krajów w swych rabów (patrz proroctwo Izajasza 60, 10-12 i 61, 5-6). Jak zaś „od wewnątrz” wyglądała – i wygląda – ta „podstawiona elita wolnej Polski” której kwiat zginął, z własnej głupoty, pod Smoleńskiem, to najlepiej poczytać w „Kwiatach Galilei”, przystawiając do stron tej znamiennej książki lustro z odbiciami postaci co bardziej wybitnych obecnie „polsko-amerykańsko-NATOwskich biznesmenów-patriotów”, od Zbiga Brzezinskiego, Adama Rotfelda oraz Józefa Szaniawskiego poczynając.

Wieść zła: za publikację książek Izraela Szamira hiszpańska “inkwizycja” skazuje na więzienie

Jednak do sytuacji jako-takiego powrotu do naiwnie (?) wielbionej przez Platona, Gumilowa i Vincenza homeostazy człowieka z Przyrodą droga jeszcze bardzo daleka. Chwilowo nawet w „niby socjalistycznej” Hiszpanii zakazano publikacji książek mego kolegi Szamira, a 12 maja br. Sąd w Barcelonie uznał, że wydawcę jego książek należy skazać na więzienie. (On 12.5 Barcelona court ruled that [among others] Israel Shamir’s books should be burned, and the publisher imprisoned.) I to jest ta druga, zła wiadomość, którą swym czytelnikom rozesłał przed kilkoma dniami Izrael Adam Szamir.

Medieverda vart glimrande skildra i Evelyn Waughs roman “Scoopet”. Sjølv om hendingane i boka stort sett utspelar seg i Afrika, plukkar vi ut ei scene frå Fleet Street. På kontoret til lord Copper, eigaren av Daily Beast, sit mediebaronen og utanriksredaktøren hans. Innimellom kjem lord Copper med spørsmål: Er Yokohama hovudstaden i Japen? Er Hong Kong vårt? Utanriksredaktøren har to sikre svar. Når lord Copper har rett, svarar han “definitivt, lord Copper”. Når han er på jordet, svarar han “til ein viss grad, lord Copper”. Frå “definitivt” til “til ein viss grad” – det er spennet i hovudstraumen av nyhendeproduksjon i media. Vi journalistar er ikkje uavhengige. Vi vil gjerne vera ærlege og oppriktige, men må tenkja på huslånet og jobben. Om vi går over grensene eigarane set, blir vi nøydde til å sjå oss om etter anna arbeid.

Når det gjeld Palestina, er dette lovlege spennet lite. Eg vil hevda at grensene er parallelle med det interne spennet i jødisk, israelsk politikk, frå Meretz til Sharon. Om vi samanliknar med Sør-Afrika før Mandela er dette det same som kvit politisk tenkjing frå Nasjonalistane til Progressive, ikkje inkludert ANC. I mine auge er desse råmene eksklusive på grensa til rasisme. Føresetnaden som ikkje blir diskutert er at den jødiske dominansen i Palestina skal halda fram. Det er ikkje noko mål at dei opprinnelege innbyggjarane skal få like rettar, ikkje eingong garantiar om ei trygg framtid. Du kan stø skiping av palestinske reservat, og såleis plassera deg i den “liberale” leiren. Eller du kan stø masseutvising og etnisk reinsing, og bli kalt “hauk”. Det er alt som er lov å seia – mellom desse grensene går det etablerte ordskiftet. Alle som kryssar grensene og stør like rettar før jøde og ikkje-jøde i det heilage landet vil oppdaga at dei har kome ut i øydemarka. Røysta di vil bli kvalt, kan henda for godt.

Eg har sjølv fyrstehands røynsler med dette. Eg bur i Jaffa, ein by med blanda folkesetnad. I byen bur palestinarar, marokkanarar, israelske ashkenazijødar, russarar – og vi bur saman nokså harmonisk. Men mange folk som vart fødde i Jaffa bur i flyktningeleirar og har ikkje lov til å koma tilbake berre på grunn av religion og etnisitet. Eg meiner det er moralsk umogleg å forsvara at ein jøde frå New York, Paris eller Novosibirsk som meg sjølv kan busetja seg i Jaffa når han vil, medan ein som er fødd og oppvaksen her ikkje får lov til å koma heim. Eg tok til orde for at palestinske flyktningar skulle få lov til å venda heim i Haaretz, den mest liberale israelske avisa, og mista jobben straks.

Ein ting er veldig spesielt med dekkinga av det som skjer i Palestina. Det er utvikla eit heilt særeige vokabular for dekninga. Om eg drep Ahmad, vil det koma meldingar om at “Ahmad vart drepe av ein israelar”. Men skulle – Gud forby – Ahmad drepa meg, ville det bli opplyst at “ein jøde har vorte myrda”.

Som med Dr. Jeckyll og Mr. Hyde kan ein israelar drepa, men om han blir drepen blir han forvandla til ein jøde. Det er absolutt forbode å snakka om jødiske drap og brotsverk. Jødane er evige offer. Det ser ofte ut som vi har tre nasjonar i Palestina: Jødar, israelarar og palestinarar. Israelarar kan stå bak kriminelle handlingar, men det er uskuldige – alltid uskuldige – jødar som blir myrda. Om du tek feil av desse orda og referer til mordaren som “jøde”, vil du verta stempla som antisemitt og truleg mista jobben.

Det skulle ikkje vera alt for vanskeleg å skriva om det som skjer hjå oss. Det er ikkje så komplisert som det som skjer andre stader med konflikter av verdsinteresse. Retten til nasjonal sjølvråderett inkludert autonomi eller sjølvstende er ikkje nokon enkel rett å realisera, som korsikanarane kan fortelja deg om. Palestina burde vera enklare å dekka: Det er ikkje eit spørsmål om nasjonal sjølvråderett, men om grunnleggjande menneskerettar. Kosovo? I Kosovo vart albanarane diskriminert og forfølgt av serbiske styresmakter, men dei hadde alltid teknisk sett rett til å røysta og den jugoslaviske regjeringa trekte aldri tilbake statsborgarskapen deira. Dei var andreklasses borgarar langt frå maktsentrum – men likevel borgarar. Kurdarar i Tyrkia? Dei kan også røysta.

Å dekka det som skjer i Palestina skulle såleis vera enklare, men er det ikkje. Ein journalist kan skriva og snakka om marginale problem, som dei jødiske setlarane bortom den grøne lina. Men den grunnleggjande maktstrukturen som sikrar jødisk dominans i Palestina er det ikkje mogleg å reisa spørsmål ved. Vi har ikkje lov til å seia noko om at palestinarane ikkje har røysterett, ikkje rett til å flytta til andre delar av landet sitt og ingen rett til å venda heim til det einaste landet dei nokon gong har kjent.

Slik eg ser det er årsakene til media si skeivdekking av palestinarane svært viktige. Dei fortel svært mykje om maktstrukturane i USA og Europa. Dei gjev oss unik tilbakemelding frå den løynde verda til mediemagnatane. Likeeins om korleis “establishmentet” innanfor journalistikken held seg unna denne verdfulle tilbakemeldinga. Dei er alltid for opptekne av å skriva “definitivt”.

Årsaken til skeivdekkinga er openberr. Alt for mange av mediemagnatane deler ideen om at jødane er meir verdt, og desse medieeigarane er spreidde over heile kloden. I England har du Conrad Black, han eig faktisk mange avisar i Canada, USA og Israel. I vårt land eig han The Jerusalem Post. Då han kjøpte opp den avisa sparka han redaksjonen og tilsette folk som delte meiningane hans. Han er sionist på høgrefløyen og ein trongsynt støttespelar for tanken om at jødane er overlegne.

I USA er det fleire av desse enn du greier telja. Men tillat meg å nemna Mortimer Zuckerman, mediemagnat og for tida leiar for Konferansen for presidentar i amerikanske jødiske organisasjonar – storebror for alle jødiske grupper i Amerika. Han er ein av dei rikaste menn i Amerika, han tente ein formue på spekulasjonar i eigedomsmarknaden og eig det tredje største “seriøse” amerikanske vekemagasinet, US News og World Report. Han eig også den populære pleibeitabloiden The Daily News – ein av dei største på marknaden i New York og New Jersey. Stort sett er avisane hans talsmenn for at dei brutale marknadskreftene skal få styra. Det er berre eitt unntak, dei er tilhengarar av generøse årlege subsidiar til Israel frå amerikanske skattebetalarar. To ex-statsministre i Israel, Netanyahu frå det krigshissande Likud og Barak frå det såvidt mindre haukeaktige Arbeidarpartiet støtta Zuckerman då han stilte som leiarkandidat for konferansen av presidentar for viktige jødiske organisasjonar. På denne sida av Ku Klux Klan er denne paraplyorganisasjonen av 52 leiarar for amerikanske, jødiske organisasjonar den mest fordomsfulle forsamlinga i amerikansk politikk. Haaretz kunne nyleg melda om at Mortimer Zuckerman hadde skilt seg frå si shiksakone for å få det ærefulle vervet. Så lenge han var gift med ei ikkje-jødisk kvinne kunne kollegene hans – jødiske milliardærar – ikkje lita på han. Denne mannen er ein av dei mest sentrale mediaeigarane i USA.

På motsett side av kloden, i Russland, er TV-stasjonar og avisar også eigd av israelske borgarar. Ein av dei, Vladimir Gusinsky, vart tvinga til å kvitta seg med TV-stasjonen sin. Men hans ekstremt pro-Israelske redaksjon vart raskt tilsett av ein annan kanal eigd av ein annan israelsk borgar, herr Chernoi. I 1985 var Chernoi bankfunksjonær og levde av 100 dollar i månaden. I dag er han god for 5 mrd. dollar, eig stort sett alle aluminiumsfabrikkar i Russland og bur i ein fin forstad til Tel Aviv. For tida er han under etterforsking for 34 drap, pengekvitvasking og medlemsskap i den russiske mafiaen. Nyleg vart han sitert på at “media er ikkje forretningar, media er politikk og innverknad”. Han brukar sitt eige mediaimperium til å få all kritikk av Israel i Russland til å stilna.

Eg snakka nyleg med ein ung russisk militærattaché i ein av dei vestlege hovudstadene. Han fortalde meg: Situasjonen i Israel liknar på vår, men vi har Tsjetsjenia hundrevis av mil unna, medan de har det rett utanfor døra. Eg spurde han: Seier du at tsjetsjenarane ikkje har røysterett? Han vart forundra. Han visste ikkje at palestinarane ikkje har røysterett. Mediene til Cusinsky, Chernoi og Berezovsky – det er dei tre mektigaste mediemagnatane, alle israelske statsborgarar – hadde vore nøye med å dyrka kunnskapsløysa hans.

Du ser det same sjølv i Sverige, som tradisjonelt har støtta palestinarane. Etter at store aviser vart kjøpt av jødiske entreprenørar har dekninga av Palestina vorte meir einsidig. Eg veit ikkje om dei nye eigarane måtte be særskilt om det, eller om sjefredaktørane berre gjetta kva ynskja deira var, men resultatet vart det same.

Denne internasjonale gruppa av jødiske mediemagnatar, frå Washington til Moskva, let seg ikkje diktera av israelske interesser. Men støtte til Israel er ein del av deira dagsorden. På toppen av lista står globalisering og nyliberalisme; det dei kallar “fridom for marknadskreftene”. Når det gjeld politiske spørsmål har dei ein tendens til å ha mistru til demokrati og personleg fridom medan dei konstant krev større fridom for dei store selskapa.

Gjensidig støtte står også høgt på prioriteringslista deira. Då Gusinsky vart etterforska for underslag av fond, hadde New York Times og Washington Post, det vil seia Mrs. Kathryn Graham og Mr. Sultzberger, samstundes omlag likelydande hovudoppslag og leiarartiklar til støtte for “dei uavhengige russiske media”. “Uavhengig” ser ut til å vera eit kodeord for “jødisk-eigd”.

Dette burde vekka ettertanke. Då ein egyptisk forretningsmann kjøpte Harrods i London, vart det ein avisstorm. Overskriftene lyste: “Vår nasjonale arv blir selt til utlendigar”. I Israel tillet ein ikkje at utlendingar eig aviser. Det var ein rik russisk jøde, Gregory Lerner, som freista kjøpa ei avis i Israel. Han vart sendt i fengsel i seks år for ulike slag mafiatilknytt kriminalitet. Før han byrja kjøpa opp avisar var det ingen som brydde seg om dette. Ein irakisk jøde kjøpte ein avis, og sat kort tid etterpå i fengsel. Dette er er ikkje underleg: Media er ikkje forretningar, det er nervesystemet i eit land.

Etter mi meining er tilfellet Palestina mykje viktigare europearar og amerikanarar, enn berre nok ei sak om urett. For gjennom dekninga ser ein korleis denne internasjonale gruppa av jødiske mediemagnatar har vorte litt for mektig. Mi røynsle er at jødiske journalistar kan vera lika objektive som andre. Faktisk står jødiske journalistar for noko av det beste når det gjeld Palestina, frå Susanne Goldberg i the Guardian til Gideon Levy i Haaretz. Men det er enklare å få ein kamel gjennom nålauget enn det er å finna ein objektiv mediemagnat. Dette problemet kan truleg løysast utan å ekspropriera media frå dei private eigarane. Men då må media handsamast på same måte som verdfulle vasskjelder og andre grunnleggjande offentlege ressursar. Om vi ikkje då ynkjer å sleppa tak i desse avisene og la dei søkka ned i dei sølete holene til den etniske pressa, og byggja opp eit fritt pressenettverk frå grunnen av.

Medan leitinga etter det rette ordet held fram har den modige Robert Fisk gjort framlegg om å kalla det som skjer i Palestina ein “borgarkrig”. Men er dette borgarkrig, då er det som skjer med lammet på slaktebenken tyrefekting. Skilnaden i makt er for stor. Nei, Virginia, det er ikkje “borgarkrig”, det er eit snikande folkemord.

Dette er tidspunktet i soga vår, då ein rettskaffen jøde bør veifta med handduken, ta ordet og seia: “korleis kunne me, dei evige offer for forfylgjingar, gjera slike brotsverk!” Vel, ikkje hald pusten og vent på den replikken. Dette har skjedd før, og det kan skje igjen. Jødane er ikkje meir blodtørstige enn resten av manneætta. Men den galne ideen om å vera utvalde, ideen om å vera overlegne, same om det er på grunn av rase eller religion, er den drivande krafta bak folkemord. Om du trur Gud valde ut ditt folk til å styra verda, om du trur andre er undermenneske, vil du bli straffa av den same Gud som du utan verknad kallar på. I staden for å forvandla deg til ein koseleg frosk, vil han gjera deg til ein morderisk galning.

Då japanarane fekk eit utbrot av denne sjuka i tredveåra, valdtok dei Nanking og åt levra til fangane sine. Tyskarane, forheksa av det ariske overmenneskekomplekset, fylte Babi Jar med lik. Som tenkjande lesarar av Josva og Domarane prøvde pilegrimsfedrane i USA “utvald”-krona og lukkast nesten i å utrydda dei amerikanske urinnvånarane.

Jødane er ikkje noko unnatak. Utanfor Jaffaporten i Jerusalem (Bab al-Halil) var det eingong eit lite grannelag som heitte Mamilla – øydelagt av eigedomsutbyggjarar for berre få år sidan. På staden bygde dei ein monstrøs “landsby” for dei superrike, nært opp til det plysjkledde Hilton Hotell. Litt lenger borte er den gamle Mamillagravstaden til arabiske adelsmenn og Mamilladammen, eit vassreservoar grave ut av Pontius Pilatus. Medan dei heldt på med utbyggjinga kom arbeidarane over ei gravhole med hundrevis av hovudskallar og bein. Ved inngangen stod ein kross og desse orda: “Gud åleine kjenner namna deira”. Det bibelske, arkeologiske tidsskriftet, som vert gjeve ut av den jødiske amerikanaren Herschel Shanks, prenta ein lang artikkel av den israelske arkeologen Ronny Reich om denne oppdaginga.

Dei daude vart lagt der til evig kvile i år 614, det verste året i palestinsk soge før nittenhundretalet. Den skotske forskaren Adam Smith skreiv i si Historisk geografi for Palestina: “Heilt til våre dagar har dei forferdelege øydeleggjingane i 614 vore synlege i landet, dei kan ikkje rettast opp”.

I 614 hadde Palestina vorte del av den romerske etterfylgjarstaten, det bysantiske keisarriket. Det var eit velståande, for det meste kristent land med velutvikla jordbruk, velfungerande vatningssystem og forseggjorte terassar. Pilegrimar kom i flokkar til dei heilage stadene, og det heilage mausoleet og minnesmerket over himmelfarten på Oljeberget var mellom dei menneskeskapte undra i verda. I øydemarkene i Judea sytte åtti kloster for liv, der dei samla verdfulle manuskript og baud Herren bøner. Kyrkjefedrane, St Jerome av Betlehem og Origenes i Cæsarea var framleis levande minne.

Det var også eit lite, velståande jødisk samfunn mellom dei, for det meste i Tiberias på kysten av Gallilea. Deira lærde hadde nettopp gjort ferdig deira versjon av talmud, skriftfestinga av deira tru – rabbinsk jødedom. Men for lærdom søkte dei helst det jødiske samfunnet i det persiske Babylonia. I 614 allierte dei palestinske jødane seg med sine trusbrør i Babylonia og hjelpte persarane med erobringa av det heilage landet. I tida etter den persiske sigeren stod jødane bak eit massivt holocaust på heidningane i Palestina. Dei brende ned kyrkjene og klostra, drap munkar og prestar og brende bøker. Den vakre basilikaen vigd til fiskane og brødet i Tabgha, Himmelfartsminnet på Oljeberget, St Stefanskyrkja framfor Damaskusporten og den heilage Sionskyrkja på tempelfjellet er berre toppen av lista over øydelagde minnesmerke. Berre få kyrkjer stod att etter øydeleggjingane. Den store Laura av St Sabaskyrkja, bortgøymd i den botnlause Eldkløfta (Wadi an-Nar) vart berga av di ho låg så bortgøymd og utilgjengeleg til. Fødselskyrkja stod att som etter eit mirakel: Då jødane gav ordre om at ho skulle øydeleggjast nekta persarane. Dei trudde den magiske mosaikken over dørkvelvinga var eit portrett av persiske kongar.

Denne øydeleggjinga var likevel ikkje det verste brotsverket. Då Jerusalem overga seg til persarane, vart tusenvis av kristne krigsfangar førde til området kring Mamilladammen. Den israelske arkeologen Ronny Reich skriv: “Dei vart truleg selde til høgstbydande. I fylgje nokre kjelder vart dei kristne fangane kjøpt av jødar for å bli slakta ned på staden”. Eit augevitne, Strategius av St. Saba, var meir direkte: “Jødane betalte dei persiske soldatane store summar for å få krigsfangane, og slakta dei med stor glede ved Mamilladammen som vart raud av blod.” Jødane massakrerte 60 000 palestinske kristne berre i Jerusalem. På heile kloten budde det den gongen truleg ikring 50 millionar – ein hundredel av i dag. Nokre dagar etter forsto dei persiske kommandantane omfanget av massakrane og stogga jødane.

Det skal seiast til Ronny Reich sin forteneste at han ikkje freistar gje persarane skulda for massakrane, slik det vanlegvis vert gjort no for tida. Han vedgår at “persarriket var ikkje bygt på religiøs tru og var difor religiøst tolerant”. Denne eksemplariske mannen er heilt klårt uskikka til å skriva i New York Times. Korrespondenten til den avisa i Israel, Deborah Sonntag, ville ikkje hatt vanskar med å forsvara massakrane som “ein hemn frå jødisk side for det dei hadde lide under kristent styre”.

Dei kristne palestinarane sitt holocaust i 614 er veldokumentert og du vil finna det skildra i eldre bøker, til dømes dei tre binda av Runcimans Historia om krosstoga. Det har vorte sensurert ut av moderne guidebøker og historieverk. Det er synd, av di ein utan denne kunnskapen ikkje kan skjøna traktaten mellom Jerusalem og Kalif Omar ibn Kattab som vart slutta i året 638. I Sulh al Quds, som denne kapitulasjonstraktaten heiter, kravde patriarken Sofronius, noko den mektige herskaren godtok, at Omar skulle verna folket i Jerusalem frå dei grufulle jødane.

Etter den arabiske erobringa godtok eit fleirtal av palestinske jødar bodskapen til sendebodet, på same måte som fleirtalet av palestinske kristne, sjølv om grunnane var litt ulike. For dei lokale kristne var islam ein slags nestoriansk kristendom, men utan ikonar, utan innblanding frå Konstantinopel og utan grekarar (den greske dominansen i palestinske kyrkjer har vore eit problem for dei lokale kristne heilt opp til vår eiga tid).

For den vanlege, lokale jøden var islam ei tilbakevending til Abraham og Moses si tru, i og med dei ikkje kunne fylgja dei intrikate krokvegane til den nye babylonske trua lell. Fleirtalet av dei vart muslimar og blanda seg med resten av det palestinske folket. Islam si tiltrekkjingskraft på jødar stogga ikkje på sekshundretalet. Tusen år etter, på sekstenhundretalet, femnde ogso dei største andelege leiarane i det nyskipa sefardiske, jødiske samfunnet i Palestina, Sabbatai Zevi og Nathan frå Gaza, “nådens lov” som var deira namn på islam. Dei var etterfylgjarar etter den vidunderlege spanske, mystiske tradisjonen til Ari, helgenen av Safed Etterfylgjarane deira, kameratane til Atatürk, berga Tyrkia frå åtaka frå europeiske troppar under fyrste verdskrigen.

Moderne jødar har ingen grunn til å kjenna skuld for brotsverka til jødar som for lengst er daude. Ingen son er ansvarleg for syndene til far sin. Israel kunne ha gjort denne massegrava med sitt bysantiske kapell og mosaikkar til eit liten og meiningsfull minnestad for å minna borgarane om ei grufull tid i historia til landet og fårene ved folkemorderiske tankar om å vera overlegen. I staden valde styresmaktene å øydeleggja grava og byggja ein underjordisk parkeringsplass på staden. Ikkje ei einaste røyst protesterte.

Dei israelske vaktarane av jødisk samvit, Amos Oz og andre, har protestert på øydeleggjingane av gamle minnesmerke. Men ikkje gravstaden i Mamilla. Dei samla inn underskrifter mot at vaktmeistrane på Haram a-Sharif-moskeen grov ei titommars grøft for å leggja eit nytt røyr. Dei brydde seg ikkje om at den leiande israelske arkeologen i Haaretz nekta for at gravearbeida gjekk ut over noko av vitskapleg interesse. Dei skildra gravinga som “ei barbarisk, muslimsk handling som freista viska ut den jødiske kulturarva i Jerusalem”. Mellom underskrivarane fann eg, til mi undring og sorg, namnet til Ronny Reich. Ein tek seg i å tenkja at han burde fortalt dei andre om kven som utsletta minna om den jødiske arven ved Mamilladammen.

Kvifor synest eg det er naudsynt å fortelja om blodbadet ved Mamilla? Avdi det ikkje er noko som er fårlegare enn den sjølvrettferdige kjensla av å vera dei evige ofra, forsterka av einsidig historieskriving. Heller ikkje her er jødane unike. Eric Margolis skriv i Toronto Sun om korleis armenarar vart oppeldna av historia om sitt holocaust. Dei massakrerte tusenvis av sine fredelege aserbaidsjanske naboar på nittitalet, og dreiv 800 000 ikkje-armenske innbyggjarar på flukt. “Det er på tide å vedkjenna seg alle grufulle historier her i verda”, konkluderer Margolis.

Sensurert historie skapar eit skeivt bilete av realitetane. Erkjenning av historiske hendingar er eit naudsynt steg på vegen til sunt vit. Tyskarane og japanarane har erkjent brotsverka til sine fedrar, har fått kontroll med sine moralske kjensler og har vorte meir audmjuke folk, til glede for resten av verda. Vi jødar har så langt ikkje greidd å få overtak på kjensla av å vera utvalde framfor dei andre, og står difor i ein utriveleg og fårleg situasjon.

Det er difor ideen om å vera overlegne framleis er med oss, og framleis ropar om folkemord. I 1982 møtte Amos Oz ein israelar. som fortalde forfattaren om sin draum om å bli ein jødisk Hitler for palestinarane. Sakte blir denne draumen til røyndom.

Haaretz trykte her om dagen på framsida ein fatwa, underteikna av ei gruppe med rabbinarar. Rabbinarane proklamerte at Ismael, dvs.arabarane, var det same som amalekittane. Amalekittane er i Bibelen namnet på ein stamme som laga vanskar for israels barn. I soga bed Israels Gud folket sitt om å utrydda amalekittane fullstendig, medrekna husdyra deira. Kong Saul fekk oppdraget. Han utrydda dei, men lét vera å drepa dei venaste ugifte jentene. Denne “feilen” kosta han trona. Plikta til å utrydda amalekittane er framleis mellom grunnsteinane i jødisk tru, men det er mange hundre år sidan nokon freista identifisera ein levande nasjon med den fordømde stammen.

Det finst døme som syner kor fårleg denne fatwaen er. På slutten av andre verdskrigen indentifiserte nokre jødar, mellom anna den seinare statsministeren Menachem Begin, tyskarane med amalekittane. Og faktisk freista ein religiøs sosialist og motstandsmann mot nazistane, Abba Kovner, i 1945 å gjennomføra eit giftåtak på vassforsyninga til tyske byar for å drepa “seks millionar tyskarar”. Han fekk tak i gift frå Efraim Katzir, som seinare vart israelsk president. Katzir hevda at han trudde Kovner “berre” hadde tenkt å forgifta nokre få tusen tyske krigsfangar. Heldigvis gjekk planen i vasken då Kovner vart stogga av britiske tenestemenn i ei europeisk hamn. Denne historia vart publisert i Israel i fjor i ein biografi om Kovner skrive av professor Dina Porat, leiaren for anti-semittisk forskingssenter på universitetet i Tel Aviv.

På godt norsk tyder fatwaen frå rabbiane at det er di religiøse plikt å drepa alle arabarar, inkludert kvinner, born og husdyr til siste katt. Den liberale Haaretz , som både har redaktør og eigar som er skula nok til å skjøna fatwaen, heldt ikkje att annonsen.

Nokre palestinske aktivistar kritiserte meg nyleg for å ha samband med den marginale russiske vekeavisa Zavtra og for å sitera den amerikanske vekeavisa Spotlight. Eg undrar meg kvifor dei ikkje har fordømt meg for å skriva i Haaretz? Zavtra og Spotlight har aldri publisert oppmodingar til folkemord, trass alt.

Det vil vera urettvist å velja ut Haaretz. Ei anna viktig jødiskeigd avis, The Washington Post, prenta ei like sterk oppmoding til folkemord av Charles Krauthammer. Denne arvtakaren til kong Saul kan ikkje lita på at lesarane kjenner Bibelen, så han refererer til general Powells slakt av utslegne irakiske troppar på slutten av golfkrigen. Han siterer Colin Powells utsegn om den irakiske armeen “fyrst avskjer vi det, og so drep vi det”. For Krauthammer, med sine nøye utvalde sitat, kvalifiserer dungar med drepne arabarar ikkje til det menneskelege pronomenet “dei”. Dei er “det”. I den siste fasen av golfkrigen vart store mengder flyktande og avvæpna irakarar slakta med kaldt blod av det amerikanske flyvåpenet, og kroppane deira gravde ned av bulldozarar i ørkensanden i store og namnlause massegraver. Talet på drepne er rekna til mellom hundre tusen og ein halv million. Gud åleine veit namnet deira.

Krauthammer vil ha ein reprise i Palestina. “Det” er alt avskore, og delt i sytti bitar av den israelske armeen. No er alt klart for det store drapet. “Drep det”, ropar han med stor intensitet. Han må vera redd for at persarane nok eingong skal stogga blodbadet før Mammiladammen er full. Hans redsle er vår von.

Ein ny Audi, klemt flat som ei tom sigarettpakke i oskebegeret til ein nervøs kjederøykar, ynskte oss velkomen då vi kom til Betlehem. Også andre bilar var klemte til flate stykke av glas og stål. Israelske tanksmannskap elskar å øydeleggja bilar og søppelkasser slik alle rabbagastar gjer. Små ungar bøygde seg ned på hjørnet og leikte oppslukt med brukte patronar, for å nytta den bråe pausa i kampane så godt som råd. I Betlehem var det stille for fyrste gang sidan laurdag 20 oktober, då israelske Merkaba-stridsvogner trilla inn i Kristus by for å realisera Sharons yndlingsprosjekt – å okkupera Palestina på ny.
Det vart stille då ein ny styrke kom til området: Dei kristne i Jerusalem kom for å letta på presset på naboane sine. Det var eit vent syn, det minte om krosstoga då solidaritetskonvoyen leidd av biskopar og prestar av alle trusretningar – katolikkar, ortodokse og muslimar – berande på kross og faner braut den kvelande omringinga til dei israelske styrkane og gjekk oppover dei øydelagde gatene mot Fødselskyrkja. Motsett “krosstoget” til Bush i Afghanistan, vart dette krosstoget motteke med glede av både kristne og muslimar, av di dei ikkje kranglar i desse samanvovne samfunna. Vi gjekk utom det nedbrente Paradis Hotell (det hadde fått ein direkte treff), framom tvikroka kraftlinestolpar, såg bilete av unge gutar og jenter drepne av israelske skarpskyttarar medan folket kom ut or gøymestadene sine for å delta i prosesjonen.

Fødselskyrkja
Dei israelske stridsvognene forlét hovudgatene og kraup tilbake i hia sine, lik dragar som hadde vorte uroa ved byttet. På vegen møtte eg mange gamle vener, lokale handelsmenn og guidar. Dei var nokså fortvilte: “Slik det er no medan denne krigen rasar, er det ingen turistar, ingen inntekter og inga von. Jerusalem og Betlehem står saman, og vil falla saman”. Betlehem er mesta ein drabantby til Jerusalem. Eg har ofte brukt å ta med meg turistar og pilegrimar til denne borgarlege byen med romslege villaer, svære souvernirbutikkar, store gresk-palestinske familiar, søte nonner, turistflokkar og dei mange innflyttarane. Byen har blømt på grunn av Fødselskyrkja, den flotte heilagdomen frå den justinianske tidsepoken og den eldste attverande bygningen i Palestina.

På plassen framfor kyrkja, krybbetorget, var det fullt av lokale folk som nytta høvet til å gleda seg over solskinet etter dagar i skjul. Sist sundag drap ein israelsk skarpskyttar ein 16 år gamal gut frå nabolaget, Johnny Thaljieh, på kyrkjetrappa. Dei mjuke andletsdraga hans ser på oss frå plakatar prenta i all hast. Dette kvartalet vart bygt opp att av dei palestinske styresmaktene i italiensk stil for berre to år sidan til festen i samband med tusenårsskiftet, medan plassen i tida med israelsk direktestyre var ein lite innbydande parkeringsplass for grensepoliti og turistbussar.

Inne i kyrkja, mellom prestane og lekfolket, såg eg ein høg amerikanar med krøllut hår og eit eksotisk hovudplagg. Det var rabbi Jeremy Milgrom frå “Rabbiar for menneskerettar”. “Eg trudde eg var den einaste jøden her”, sa han. “Eg er viss på at tusenvis av israelarar ville ha kome om dei berre visste kva som skjedde her”. Og det er sant at israelsk TV, truverdig som Stalin sine media, dempa inntrykket av invasjon og i staden sendte fredfyllte bilete av venlege stridsvogner i stille gater. Likevel: Førre kveld var det i Jerusalem eit stort, jødisk demonstrasjonstog som kravde at alle ikkje-jødar skulle utvisast frå det heilage landet. Israelsk TV kunne fredagen før invasjonen fortelja at to tredelar av dei israelske jødane stør ei slik dødeleg løysing. Likevel står alle fritt til å velja, og rabbi Milgrom valde ein jødedom som er til å leva med. Eg var glad for å sjå han: Gud veit at dette Sodoma treng berre nokre få rettferdige menn.

Gravskjending
I kyrkja var det treffmerke etter kuler: Israelske tankmannskap brukar Kristi krybbe som treningsmål for sine tunge maskingevær. Det minte meg om William Dalryples “forvitnelege, effektive og imponerande” bok (Financial Times), Frå det heilage fjell, om ei bylgje av åtak på kyrkjeeigedom i Israel. Ei kyrkje i Jerusalem, eit baptistkapell og ein kristen bokhandel hadde vorte brent ned til grunnen, og nokon hadde prøvt å setja fyr på den anglikanske kyrkja i vest-Jerusalem og Ramallah og to kyrkjer i Acre. Den protestantiske gravlunden på Sionfjellet var utsett for gravskjending åtte gonger.

Han kunne lagt til historia om Daniel Koren, ein israelsk soldat som pulveriserte ikonet av Kristus og jomfrua i St. Antonskyrkja i Jaffa med kuler. Dalrymple nemner framferda til Likud-borgarmeisteren i Jerusalem, Ehud Olmert, som øydela dei nyoppdaga kristne klostra og kyrkjene i Jerusalem for å viska ut minnet om det kristne nærværet i det heilage landet, det var den same borgarmeister Olmert som reiv ned tre nye palestinske heimar medan vi gjekk gjennom gatene i Betlehem.

I grotta der Kristus vart fødd brann nokre lys, og ein palestinsk familie bad stille til stjerna, slik deira forfedre gjorde under den grufulle forgjengaren til Sharon, kong Herodes den store. Eg tenkte på det underlege samantreffet i at denne invasjonen byrja medan det amerikanske luftvåpenet legg afghanske byar i grus. Tydelegvis fann regjeringa åt Sharon ut at dei amerikanske krigshandlingane i Afghanistan var eit godt dekke for å erobra Palestina. For ein tjuv er krigstider berre ei fin tid for å stela. Medan augo våre ser mot ørkenane på andre sida av Oxuselva, medan USA er vettskremt av kvitt pulver i ein konvolutt, medan humanitære organisasjonar fortviler av massane med sveltande afghanarar og medan dei Anglo-Amerikanske flåtestyrkane blokkerer ei mogleg hjelp frå Irak eller Syria, grafsar Israel til seg resten av Palestina og viskar ut minnet om Kristus frå fødelandet hans.

Arabarhat
Sharons støttespelarar i amerikanske massemedia hjelpte han med den aukande bylgja av arabarhat og vanleg rasistisk prat. “Osama bin Ladens tjuvaktige, glatte semittiske andletsdrag lyste frå alle nyhendemeldingar, i ein dårleg løynd apell til rasismen hjå dei amerikanske sjåarane. Dr. Josef Goebbels kunne ikkje gjort det betre”, rapporterte den britiske historikaren David Irving frå USA. Han burde vita – han er Goebbels biograf.
President Bush kravde at israelske styrkar skulle draga seg tilbake med ein gong. Han gjorde det med sotto voce, og gøymde “det vert ikkje snakk om nokon diskusjon” replikken til afghanarane. Vi får no sjå korleis det vert til slutt, om bjeffet vert fylgt av eit bitt. I den hysterisk morosame romanen til P G Woodhouse, “Ei jomfru i naud”, er det ein replikk som høver godt til president Bush: “Argumenta dine ser ut til å vera gode. Men kva så? Vi set pris på logikaren, men kva med handlingsmannen? Kva har du tenkt å gjera med dette?”
Etter den flotte kyrkja gjekk prosesjonen til Beth Jalla, ein systerby av Betlehem. Beth Jallas to sjukehus vart skotne på med artilleri, og ti folk vart drepne av den omsynslause israelske elden. Familiane som vart råka stod på kyrkjegarden. Dei bar portrettar av sine daude og mottok kondolansar. Særleg rørande var venleiken til Rania Elias, ei 20 år gamal jente drepen av ein israelsk granat i sitt eige soverom. På portrettet sat ho i ein kvit brurekjole, den same kjolen som ho vart gravlagd i.

Likemenn
Beth Jalla er eit trist syn, men byen nektar å bøya seg. På gatene stod unge menn med kalasjnikovar. C´est la Tanzim, folkets milits, forklarte ein prest til sin ven. Staute unge Tanzimgutar med beretar minte meg om Fidels unge barbudos, som om den palestinske revolusjonen fekk att pusten litt. Medan konvoien forlét byen byrja stridsvognene å køyra inn, og knatringa til dei lette våpna fyllte lufta over tvillingbyane.
Ein stor, mørkhuda orientalsk jødisk drosjesåfør plukka meg opp ved kontrollpunktet. Det svære rattet på Mercedesen hans snurra rundt som eit leiketøy i dei store hendene hans. Han såg ut som tvillingen til ein stor Tanzim-geriljasoldat eg såg femten minutt og eit par hundre meter unna i Aida flyktningeleir. “Eg har levt heile livet mitt saman med arabarar, sa han. Kona mi seier eg er arabar i hjartet. Vi burde leva saman i fred. Slik det er med denne krigen kjem det ingen turistar, ingen inntekter og ikkje noka von. Jerusalem og Betlehem står saman, og fell saman.”

Joda, trass i all den offisielle hjernevaskinga på begge sider av lina, er det forståing for situasjonen. Det heilage landet kan ikkje delast, det burde verta bygt i fellesskap av alle, som likemenn. Det er nok plass til å be, leika, dyrka oliven, skriva dataprogram og guida turistar. Stridsvognene må bort, saman med den kunstige grensa mellom Israel og Palestina.

Omsett av Hans Olav Brendberg og Ingar Arnøy

Skal eg berre seia ”eg er ikkje muslim” kom det for meg. Men det kjentes ikkje rett. I 1940, i det okkuperte Danmark, gav tyskarane ordre om at alle jødar skulle bera den gule davidsstjerna. Den danske kongen bar ei slik stjerne som teikn på solidaritet med sine jødiske undersåttar. Skulle eg svikta i denne testen på vanleg menneskeleg fellesskap og proklamere min ikkje-muslimske kosherbakgrunn? Det kjentes som å ofra ein muslim i min stad. Eg freista med eit kompromiss: ”Eg les ikkje ofte i Koranen”, sa eg. Tolloffiseren Gomez, ein stor, mørk mann, skifta ikkje meining. ”Men du les Koranen?” ”No og då” freista eg igjen.

Dette unnfallande svaret førte til at han vart sikker på at han hadde gjennomskoda meg. Eg vart kroppsvisitert, skjellt ut, kvar einaste ting i bagasjen min vart sjekka og dobbeltsjekka.

Den personlege fornærminga gjorde ikkje så mykje. I Tolstoys ”Krig og fred” avviste ein fransk soldat i det okkuperte Moskva den russiske adelsmannen Pierre Bezuchov. ”Soldaten stogga mi udøydelege sjel”, tenkte Bezuchov og lo. Frans av Assisi fann enno større glede i å bli nekta å få koma inn i eit kloster ein mørk, regnfull kveld. ”Litt audmykjing er godt for sjela”, forklarte han kameraten St Bernhard.

Det var meir uroande å sjå islam som den tiltalte i jødisk-amerikansk kultur. I amerikanske avisar og på internet er hemngjerrige teologiske debattar igjen på moten etter hundre års pause – like subtile som nokon gong. Sjølv gode vener av muslimar har byrja å tvila etter at den kraftige hjernevaskemaskina byrja produsera sitt hatefulle produkt. Islam blir skulda for å vera trua på Jihad, den permanente krigen mot vantru. Islam blir skulda for intoleranse og vondskap, for å vera det teologiske fundamentet for terrorisme. Og skuldingane gjeld ikkje berre politiske usemjer.

Dei halvalfabetiserte krossfararane på ellevehundretalet skulda muslimane for å ha orgiar framfor heilagdomen sin, Baphomet (truleg eit misforstått namn på profeten). Det siste frontalåtaket på Islam i det amerikanske offentlege rommet har også seksuelle overtonar. Apellar om å bomba Afghanistan, Irak, Syria og Palestina flatt inneheld vanlegvis fordøming av profeten sine seksuelle preferansar og lause påstandar om at muslimar mishandlar sine kvinner.

II

Kjærleiken mellom profeten og hans yngste kone, Aisha, fører til mykje otte i Amerika nesten femti år etter at den amerikanske høgsteretten fjerna forbodet mot Vladimir Nabokovs lovsong til kjærleiken til mindreårige, Lolita. For anklagarane har det ikkje noko å seia at Muhammed, fred vere med han, var forelska i jenta, og ho i han. Dei veit betre kva som er godt for alle. Om profeten hadde valt ein gut på Aishas alder kunne vel frykten for å stå fram som homofob dempa slaga litt. Men profeten var ein mann med katolsk smak.

Som middels lærd i Talmud frå Jaffa, vil eg reisa meg til profetens forsvar i namnet til våre jødiske tradisjonar. Langt frå å vera ein syndar, handla Muhammed (fred vere med han) i samsvar med ånda og bokstaven i vår heilage tru. Den bibelske Jacob vart forelska i Rakel, 7, og vart far til ei rekke av helgenar inkludert Maria, mor til Kristus.

Talmud fastset den lovlege alderen for giftemål for jenter til tre år og ein dag. I Talmud finn vi ein dialog som er Boccacio verdig, og som skriv seg frå Seforis i Galilea. Den romerske prinsessa Justine, dotter til keisaren Sever Antonson, spurde rabbi prins Juda, den største andelege og juridiske autoriteten for jødar i etterbibelsk tid, kva som var lovleg alder for giftarmål og sambuarskap.

-Tre år og ein dag, svarte rabbien.

-Kva er alderen for å bli med barn, spurde prinsessa?

– Ni år, svarte han.

– Eg vart gift seks år gamal, og fødde barn som sjuåring, tenkte ho høgt med anger i røysta, – så eg kasta bort tre strålande år av mitt unge liv!

Muhammeds kone, Aisha, kasta bort seks år av sitt unge liv, sidan ho gifta seg fyrst som niåring. Slik synte profeten sin store visdom, også det heilt i samsvar med vår jødiske lærdom. Dei heilage rabbiane tillot tidleg giftarmål, men dei var ikkje heilt sikre på at tre års gamle jenter var tilstrekkeleg mogne. Difor lærde dei: Proselyttar og pedofile dreg ut tida til Messias og det himmelske kongedømet kjem.

Kven er dei pedofile i denne samanhengen, spurde Talmud. Dei er personar som handlar tvilsamt, men likevel innanfor lova. Det er såleis ikkje tale om sodomittar (sidan dei fortener dauden ved steining) eller onanistar (som bør druknast). Det er dei som giftar seg med jenter før den fruktbare alderen på ni. Slik er profeten heva over mistanke etter jødisk lov.

Men han hadde jo ein del koner, held anklagarane fram. Vel, den jødiske lova tillet oss å ha så mange koner som vi kan få tak i. I dag må ein muslim avgrensa seg til fire koner i denne verda, medan me jødar ikkje har slike restriksjonar.

Den visstnok barbariske muslimske skikken med at kvinner skal bera slør og  halda seg borte frå ein framand sitt svoltne blikk uroar anklagarane. Ein uinformert lesar av Washington Post kunne tru at USA gjekk til åtak på Afghanistan for å bomba vekk sløret. Som den første frukta av amerikansk siger i Afghanistan synte CNN sal av porno i vakre Kabul.

Nok ein gong står jødisk lov på talibans side. Ein av vismennene i Talmud, rabbi Isaac, lærde: Om du ser på veslefingeren til ei kvinne, er det som du såg på det-du-veit! Rabbi Hisda sa trist at ein kvinnelegg ogso er litt av ei freisting. Rabbi Sheshet overbaud  han, og minna om at håret til ei kvinne også er ei seksuell freisting. Det er difor rettruande jødiske kvinner løyner håret. Og meisteren av eit dygdsmønster, Samuel, baud over dei alle då han sa at røysta til ei kvinne er ei seksuell freisting, sidan den heilage skrifta seier at ”søt er røysta di”. Konklusjonen på ordskiftet vart regelen kvod bat ha-melech pnima, som tyder at gode jødiske kvinner skal halda seg innandørs.

III

Fiendar av islam ville aldri tore å gå til åtak på vår jødiske tru sjølv om alt det dei seier dei misliker i islam kan finnast att i jødedomen. Det gjeld ikkje berre i seksuelle spørsmål. Jihad er berre ei arabisk omsetjing av den jødiske milhemet mitzva, den påbodne krig. Men under jihad har ein ikkje lov til å drepa sivile, medan ein i milhemet mitzvah er forplikta til å gjera det. Berre slå opp i Mosebøkene og du finn det der utan å anstrenga deg. Bodberaren, fred vere med han, mildna bodskapen.

Om du synest islam er intolerant, la meg sitera frå ei historie skriven av ”den perfekte vismannen og framifrå medisinske doktoren R. Samuel Sholem i Konstantinopel, hovudstaden til den store kongen, vår herskar, den mektige Sultan Suleiman” om rabbi Gaon Isaac Campanton (d 1463), øvste rabbi i det kastillianske samfunnet, det mest opplyste jødiske samfunnet nokon gong. Han skriv: ”Den store rabbien, den ærefulle R. Isaac Campanton brente rabbi Samuel Sarsa på ein påle. Eingong rabbiane samla seg for å kunngjera ein giftemålskontrakt las dei ”det og det året etter skapinga av verda”. Rabbi Sarsa la handa på skjegget sitt og mumla noko om at verda hadde eksistert evig. Då reiste rabbi Campanton seg og proklamerte: ”Kvifor er ikkje buska blitt oske? La buska brenna!” Dei dømde han til dauden på bålet avdi han fornekta skapinga av verda for 5000 år sidan, og brente han på pålen.”

Om du trur islam er årsaken til muslimsk terrorisme, er vel jødedomen årsaken til jødisk terrorisme. Til no har muslimane lukkast med attentat på ein israelsk minister. Då jødane dreiv privat verksemd (utan nokon stat) i terror, drap dei helgenaktige forfedrane mine to russiske tsarar og ein heil hop med ministrar, ambassadørar og statsmenn frå Storbritannia, Tyskland, Sverige Russland og arabiske land. Sjølv ikkje i dag har nokon kome i nærleiken av dei standarane for terror som jødane sette, og som byrg jøde nektar eg både muslimar og alle andre denne æra.

I USA kan ikkje jødar gjera noko gale, og alle som trur noko anna er antisemittar. Ved å prova det jødiske opphavet til dei påståtte skavankane til islam, har eg såleis prova at alle islamhatarane er antisemittar og truleg skap-Holocaustfornektarar. Alle som tvilar kan slå opp i Washington Post 27 november. Underleiaren til ex-CIAsjefen James Woolsey syner fram eit klårgjerande bilete av den bestialske og demoniske semitt, ein mørkhuda villmann med store lepper. Naziavisa Der Sturmer ville likt dette. I Woolsey sin artikkel med det Orwellinspirerte namnet ”Objektivt demokrati” krev han at ein ”tar ut det irakiske luftforsvaret og råkar dei irakiske bakkestyrkane, slik ein gjorde i Afghanistan.”

Den store russiske dramatikaren Anton Tsjekov (han med måsen) forklarte lova for sceneeffekter: Om det heng eit skytevåpen på veggen i fyrste akt, vil det gå av i tredje akt. Livet minner om teateret, eller som Shakespeare sa: Denne verda er berre ei stor scene. Det antisemittiske skytevåpenet gjekk av som venta, men ikkje mot dei verkelege semittane, arabarane. Paradoksalt nok er det mellom dei nye antisemittane mange med jødiske namn, eller folk som er kjende for å støtta jødane. Korleis kan dette ha seg?

Det fører oss tilbake til ordtaka til våre gamle vismenn, om pedofile og proselyttar. Jødisk tru er ekstremt mistenksam til proselyttar. Dei er som skabb på Israels hovud, lærde rabbi Helbo, og moderne røynsler stadfester den lærde meininga hans. Jødedom er for komplisert til å kunne lærast i mogen alder. Folk som var fødde og oppdregne som religiøse jødar vart vande med å vera det utvalde folket, men nyomvende blir svimle av tanken.

Det er slett ikkje så rart. Den verkelege engelske aristokraten Tony Benn stør rettane til vanlege folk, medan den nyslåtte oppkomlingen Conrad Black stør undertrykkinga av både europearar og muslimar i sine talrike avisar. Nokre av dei verste rasistane i Hebron, denne frontlina for israelsk apartheid, er faktisk proselyttar som tok nokre fårlege bibelske idear litt for bokstaveleg. Berre sjå på den omvendte amerikanske heidningen og nazisten som tok namnet Eli Hazeev (ulven) som vart drepen av palestinske geriljasoldatar.  Eller for den del plageånden i cyberrommet, Dr Andrew Mathis som konverterte og byrja forsvara sin versjon av jødedom på ulike internettstader.

Ein lesar sende meg eit urovekkande brev: ”Søstra mi konverterte til jødedom for nokre år sidan (sjølv om me var kvite, anglosaksiske protestantar) og har no gått over grensa. I går kveld då eg ba henne stogga niggerisering av arabarar lenge nok til å nemna berre eitt døme – kva tid som helst i historia – då Israel gjorde noko gale (eg peikte på at fred er umogleg når ein av partane meiner dei sjølve er totalt plettfrie, medan motsett sida tek feil i alt). Det beste ho kunne  koma på var ”utilsikta skadeverk” – utilsikta bombing av sivile når ein eigentleg meinte å ta eit legitimt mål. Syster mi er nokså aktiv i det jødiske samfunnet i St. Louis, og kan henda i posisjon til å gjera ein god del skade på dei sjansane som måtte vera for fred i verda.”

Jo, rabbi Helbo hadde gode grunnar til sin skepsis. Verkelege jødar visste at dei budde i ei verkeleg verd, og spara fantasiane sine til sabbaten. Dei var audmjuke, studerte Talmud og freista ikkje finna moderne parallellar til amalekittane eller den raude kviga. Dei freista heller ikkje å gjenerobra det heilage landet med makt eller tjuveri, eller preika hat mot heidningane. Dei visste at desse ideane skulle bli lagt urørte til sides som dei gøymde filane i Windows operativsystem. Dei er der av historiske grunnar og ein skal ikkje tukla med dei. Nyomvende manglar denne audmjuke haldninga.

Det er ikkje eit spørsmål om rase: Nyomvende, anten dei er jødiske eller heidningar av opphav, er like blinde for fornuft. Det er difor entusiastiske nykonservative i USA, heidenske ”Israel først”-folk som Jeanne Kirkpatrick og sekulære jødar som den vemmelege Podgoretz, læremeisteren hennar, ustoppeleg pressar på for å øydeleggja den islamske verda og forgifta medvitet til amerikanarane.

Islam er ein form for kristendom som står jødane særleg nært. Medan den austlege ortodokse kyrkja var prega av gresk kultur, og den katolske av den romerske verda, tok islam dei kristne ideane tilbake til det semittiske miljøet. Profeten – fred vere med han – heldt fast ved den jødiske tanken om streng monoteisme, frykt for avbildningar og ei haldning der kvinner skulle vernast. Han heldt på dette samstundes som han overtok den universelle bodskapen til Kristus og apostlane hans. Dei feige fiendane til islam baktalar dette, avdi dei er redde for den ukuelege anden til islam, motet til dei muslimske krigarane og den upletta dygda til dei muslimske kvinnene.

Av Av Israel Shamir, omsett av Kjell Underlid

Cuba er tilbake etter ti år i mørket – som ein atomubåt som dukkar opp frå ishavet. Landet er på moten, og i tråd med moten tok eg eit fly til La Habana Jose Mari-flyplassen.

Havanna blomstrar der byen ligg ved det djupe hamne-bassenget. Svære Cadillacar og Buickar frå 30- og 40-åra, tydeleg merkt av alderen, rullar stolt ned gatene, som tame dinosaurar, drosjar frå juratida, like roleg som gammalt kveg. Det som ein gong var koloniherrane og den amerikanske mafiaen sine gods og slott er no territoriet til vanlege menneske som deg og meg.

Velbrukt som den gamle yndlingsgenseren, upretensiøs og koseleg – Havanna er ein trygg by. Ein kan rusle i byen sine gater til alle tider av døgeret, anten ein er drukken eller edru. I den permanente klassekampen som utspelar seg på planeten vår er Cuba i folket sine hender. Digre skyttarar står ikkje oppstilt framfor palassa. Det er den einaste staden utanfor Europa der du ikkje støtt møter opprørspoliti og livvakter som luskar kring med mørke solbriller. Du legg straks merke til fråveret av dei mest openberre teikn på globalisering; det finst korkje Coca Cola eller McDonalds. Endå betre: Det er ingen reklame i det heile tatt. Ingen masar om at du skal kjøpe ein ny støvsugar eller det nye vaskepulveret som «er så nødvendig». Fattige Cuba betaler dobbelt for å vise idrettshendingar utan reklame frå sponsorar.

Landet valde å hoppe av rotte-racet, det held seg unna IMF, det søker ikkje lån frå USA, og offentlege tenestemenn fyk ikkje rundt med tunge koffertar fylt med amerikanske sedlar på veg mot sveitsiske bankar.

Cuba overraska meg fullstendig – i positiv lei. Årelang propaganda hadde overtydd meg om at det var eit fattig, totalitært land styrt av ein senil diktator. Røyndommen var heilt annaleis. Her finn du ikkje mistenkeleggjering, hemmeleg politi, væpna vakter eller «tanke-politi».

Kubanarar skriv nydeleg poesi, produserer originale filmar og diskuterer fritt kva for emne dei vil. Takka vere USA sin blokade slepp dei påverknad frå amerikanske massemedia. I komfortable kinoar vert franske, spanske og til og med iranske filmar vist. Det får deg til å ønskje at USA sin blokkade av Cuba vart utvida til også å gjelde resten av verda. Det er ingen anti-amerikansk stemning i gatene – for kvar andre kubanar har ein slektning i Miami.

Det er ikkje kranglar eller slåsskampar i gatene, caballeros og campaneros ligg ikkje i strid med kvarandre. På ein månad har eg enno til gode å høyre ei sint røyst. Kubanarane ser ut til å ha fått «eigedomsinstinktet» sitt kirurgisk fjerna og i staden kanaliserer dei energien sin mot musikk og kjærleik. Kubanske menn og kvinner ser vakre ut, som ættlingar etter spanske settlarar og afrikanske slavar, noko som ytterlegare understrekar den kubanske sosialismen sin utopiske natur. Dei ser ut som idealmenneske frå ei framtidsverd skildra av Campanella eller Moore. Menn framstår som kjekke og mandige. Dei ber breibremma hattar, augo deira er fylt av venskap og mot. Dei vakre kvinnekroppane er eit resultat av sol, sunn mat, helsestell og gener.

Cuba er ein stad der ein kan gjenoppfriske si øydelagde tru på menneskeætta sin gode natur. Det er staden der du tek ein pause frå kjøpepresset og shopping-hysteriet for å leve det gode liv. Utopia eksisterer og det ligg i det karibiske hav.

Eit samfunn skal dømmast ut frå korleis det tek seg av barna, sa Chesterton, den originale tenkjaren, som ufortent berre vert hugsa for Father Brown-forteljingane. Han ville ha sett på Cuba som det beste landet på jord. Kubanske barn tiggar ikkje og stel ikkje, dei vert ikkje brukt, misbrukt og utnytta, dei treng ikkje arbeide for å overleve, dei kjenner ikkje hunger. Dei kvikke, reine og glade barna i kortebukser og speidar-slips går i Havanna-gatene i krokodilleformasjon (som britane seier) og held einannan i hendene. Klesdrakten er koda – barna på dei lågaste klassetrinna går i blått, medan barn på høgare klassetrinn ber sennepsfarga klede, som understrekar den glatte, mørke huda deira.

Eg forbannar den grusomme tanken på at Cuba kan bli som dei latinamerikanske nabolanda, at smågutane vil vaske bilane til rikfolk i staden for å gå på skule, at dei praktfulle jentene skal selje seg for pengar. Men Havanna heldt seg stødig etter kollapsen i Moskva, Berlin og Warszawa tidleg på 1990-talet. Inntil den tid var Sovjetunionen Cuba sin viktigaste støttespelar. Sovjetunionen sytte for at øya fekk olje og teknisk utstyr, dei kjøpte landet sitt sukker og garanterte ein viss levestandard for opprørsrepublikken.

Det provestlege kuppet i Moskva i 1991 gjorde slutt på dette. Den sigrande nomenklaturaen prøvde å overtyde folket om at russarane ville leve like godt som sveitsarane dersom dei kutta ut hjelpa til Cuba. Cuba var den trufaste allierte og sosialismen sin utpost på det amerikanske kontinentet. Jeltsin sitt Russland trong ikkje utpostar. Til den hjartelege velsigninga frå New York Times stengde Moskva kranane.

Cuba måtte greie seg utan olje frå Sovjetunionen, den sovjetisk- produserte maskinparken rusta utan reservedelar. Den amerikanske embargoen vart som ein Irak-liknande boykott. Cuba kunne ikkje selje sukkeret sitt. Det offisielle Washington talde dagane før Havanna kollapsa. Radio Marti, kringkasta frå Miami, lova kubanarane ei rosenraud framtid dersom dei overgav seg. Kubanarane gjekk over til steikte bananer og ris, vatn og elektrisitet vart mangelvare, viktige prosjekt vart frosne.

Under slike omstende plar dei rike elitane i fattige land å overlate fattigfolk til sin eigen lagnad, stele frå statskassa og reise til Genève. Den kubanske eliten viste seg å verre annaleis. Dette er mennene og kvinnene som slo tilbake dei CIA-trena leigesoldatane ved Playa Giron, knuste den sørafrikanske hærstyrken i Angola og som ikkje gav etter for kjernefysisk trugsmål. Og dei står framleis på folket si side, trass i at fienden lokkar for å få dei til å skifte side. Som ein stor familie vart alle kubanarar fattige, men utan å misse sjølvvørdnaden sin. Dei vart verande fattige, men like. Fattige, men stolte. Dei delte på risen og smilte. Dei sto imot freistingane der alle andre svikta.

For ein besøkande frå eit land der skilnaden mellom den fattige Deheishe og den rike Ramat Aviv er større enn gapet mellom beste vestkant og øvre Volta, var det ein lærdom i audmjukskap. Eg oppdaga landet der barna ikkje tiggar, der det ikkje er nokon heimlause, der alle har tilgang til helsetilbod og utdanning. Det er landet utan ein klasse av nyrike som briskar seg med luksusgjenstandar, utan jappar i rådyre Mercedesar og utan overbetalte generalar og grådige bandittar.

Det er ein grunn til det nye oppsvinget i interessa for Cuba. Det blæs ein ny vind i verda. Tiåret med neoliberalisme er over. Det var ei fæl tid, sjølv om Tom Friedman (høgreorientert amerikansk journalist – oversetjaren sin merknad) ville sagt noko anna. Eg byrja med samanbrotet i Sovjetunionen og med øydeleggjinga av Irak. Det heldt fram med Oslo-avtalen, som etablerte apartheid i Palestina, og bombinga av Serbia. I USA vart demokratiet sett til side til fordel for storkapitalen, kamuflert av irrelevante val der veljarane kunne røyste på ulike marionettar for dei store selskapa sine interesser.

Dei amerikanske media vart like servile mot dei nye leiarane som Bresjnev sitt Pravda. Dei veike og undertrykte si røyst får ikkje sleppe til, anten det no måtte gjelde palestinarar eller irakarar, kubanarar, haitianarar eller USA sine eigne utbytta og overarbeidde arbeidarar. Den utrulege samanfiltringa av media si makt og underhaldningsindustrien sine Beverly Hills-fantasiar vert overrisla ei verd der dei fattige vert stadig fattigare og dei rike vanvittig rike. Vi lever no i ei verd der skilnaden mellom det fattigaste og det rikaste skiktet i den sosiale ordenen kan samanliknast med slik det var i det romerske imperiet i antikken. Luksuslivet til dei rike bankdirektørane og deira klikk vert betalt av fattigdommen til tallause millionar.

Dersom utviklinga held fram som no vil avgrunnen mellom dei rike og fattige bli endå større og vi vil etterlate til barna våre ei verd med heimlause og rotlause menneske og dei superike og deira vaktmannskap. Men slik det har skjedd tidlegare i historia vil mørkekreftene bli overvunne. Marknadsøkonomien sin draum møtte motbør i Seattle. Folket fann røysta si på nettet, medan Seattle og Praha synte at Vesten ikkje er åndeleg død. Boykotten av Irak ser ut til å rotne på rot og Madeleine Albright si ånd har visna. Som Churchill sa: Det er ikkje byrjinga på slutten, men slutten på byrjinga.

Dette er grunnen til at det kubanske sosiale laboratoriet er så viktig. Det er ein prøvestein på ein alternativ utviklingsveg. Cuba er ein freistnad på å skape eit likskapssamfunn, skapt av dei som ikkje vil trekke ullteppet til deira side av senga. Dei potensielle jappane vart lokka av den amerikanske draumen, og reiste til Miami. Samfunnet, fritt for dette elementet, stilte opp nye mål: Mindre hardt arbeid, slutt på rotte-racet, eit betre liv for den jamne mann og kvinne – nett no, heile tida og for alle. Kubanarane vert ikkje utmatta og utslitne av hardt arbeid, dei er glade i å samlast og snakke saman, synge og flørte. Livet deira er ein kontinuerleg konsert, der tilskodarane og aktørane ikkje er skilde av lyskastarane.

Medan europearane og amerikanarane kjem heim og slår på TV, samlast kubanarane og spelar sin vakre musikk. Frå dei muntre kaféane på Montparnasse minnest eg det kubanske folkelivet sin rytme og eg saknar det sårt. Kvar er du, mi grøne firfisle med augo av våt stein?

Tribunane over arenaen er delte i to ulike seksjonar, med særs ulike tilskodarar. I Sombraseksjonen applauderer overklassen framsyninga høfleg. Dei er viktige folk, og matadoren gjer sitt beste for å syna dei kunsten sin. I Solseksjonen sit vanlege folk under det intense pyreneiske solskinet. Dei kjem i humør ved å tøma sangriaflasker, dela heimelaga mat med framande og syngja St. Fermins song. Dei elskar også tyrefekting, med det skjer lite på deira side av ringen.

Matadoren arbeider utruleg nært oksen, han skifter berre så vidt på kva fot han har vekta på for å koma unna dei dødelege horna. Hadde det ikkje vore for at dyret forstår så lite av det som skjer, ville eit menneske ha små sjansar til å overleva kampen med oksen. Men oksen vert fascinert av det raude kledet – muleta – som matadoren held framfor han. I staden for å gå etter matadoren, går han etter kledet. Mot slutten, sliten av det bortkasta slitet, motlaus av alle dei mislukka åtaka mot kledet som berre forsvinn, stod oksen stille. Han bøygde nakken og venta på det nådefulle stålet.

Tyrefektinga er ein god metafor for den fruktlause kampen for borgarrettar i Palestina. Dei jødiske busetnadene midt i områda der palestinarane bur er som det raude kledet. Busetnadene plagar oss, av di dei øydelegg den bibelske venleiken til høglandet. Dei plagar oss avdi dei er synleg urettferdige, sidan dei er opne berre for jødar medan goyimar ikkje eingong kan koma til grensene deira. Dei plagar oss avdi dei er årsaka til separate berre-for-jødar-vegar. Dei plagar oss på grunn av den provoserande framferda til busetjarane, som gjer sitt verste for å audmykja sine ikkje-jødiske grannar. Dei plagar oss, avdi dei riv opp oliventre og i staden byggjer stygge, prefabrikkerte hus. Så vi går til åtak på dei, medan matadoren flytter seg, og dei viktige folka over klappar.

Lat oss for ein gongs skuld leia raseriet til oksen bort frå den distraherande og plagsame muletaen. Å setja busetnadene i sentrum er ei villeiing. Kva tid som helst kan du, jamvel i jødiskkontrollerte aviser som Haaretz eller New York Times, få på prent kritikk av dei ulovlege busetnadene – om du stoggar med det. Men det er ein mann bak det raude kledet. Og det er folk som har sendt han for å slåss med oksen. Matadoren er staten Israel. Ingen busetnad ville overleva ein dag utan den israelske krigsmaskina bak seg. Når dei innfødde innbyggjarane i Hebron vert stengde inne i heimane sine i månadsvis, vert portforbodet handheva av den israelske hæren, ikkje av dei fire hundre jødiske busetjarane. Men det er ein ting til: Det er ein mann i Sombraseksjonen som har makt over matadoren. Israel ville ikkje vore i stand til å utføra slike valdsdådar utan stønad frå utlandet.

Maxim Rodinson, ein kjend fransk marxist og ein av Muhammeds biografar, definerte Israel som “ein settlerstat” – ein koloni. Men alle settlarstatar har eit moderland, ei kjelde til ytre makt. Fransk Algerie vart busett og støtta av Frankrike. USA var ein settlarstat, med England som moderland. Kva slags ytre makt er det som støttar Israel? Kvar er moderlandet? Det er ikkje USA. Det er konstellasjonen av viktige jødiske samfunn med det amerikanske, jødiske samfunnet som det viktigaste.

Dei sender pengar og organiserer offentleg stønad og dei har innverknad på politikken til staten Israel. Dei er synleg meir haukar enn Sharons Likud. Den angerlause “Rabbi” Kahane er truleg av dei som står nærast hjartet til Israels støttespelarar i USA. Tendensen til at jødar i andre land er “meir israelske enn israelarane” vart godt skildra av Uri Avneri, og har mange årsaker. Her vil eg berre nemna ei: Dei får ingen slag tilbake på grunn av det dei gjer. Dei sit i skuggen og sender matadoren ut for å slåss.

Dei som sender israelske troppar for å stramma inn innringinga av Hebron og andre palestinske byar, lever fredelege liv i New York eller Los Angeles, ser på TV og legg press på kongressmennene sine for å stø nedslaktinga. Desse folka, som vil ha fleire krigsbrotsverk mot palestinarane, har ingenting å vera redde for. Det er kanskje på tid å leia noko av bråket mot dei. Krigar har ingen ende så lenge dei viktigaste aktørane lever i fred. Michael L. Calderon minna oss nyleg om dette: “Franskmennene, amerikanarane og dei kvite sørafrikanarane gav ikkje opp posisjonen sin i Algerie, Indokina, Namibia og Angola på grunn av eit kollektivt “meiningsskifte”. Alle desse sigrane vart vunne på to frontar. Den eine var fronten med faktisk krigføring – og folka i Algerie, Vietnam, Angola og Cuba bar vekta av ofra her. Men den andre fronten var det internasjonale presset og innanlandsk protest.

Den andre fronten i krigen for Palestina burde opnast no, og vi bør vita kven vi skal pressa, kven vi skal protestera mot. Etter mi meining peikar flasketuten på dei sjølvutnemndte leiarane for dei organiserte jødiske samfunna – Bronfman, Foxman, Sulzberger og liknande folk. Dei er samvitslause og mektige menn, og eg kan forstå at mange av venene til Palestina ynskjer å sjå etter mindre formidable fiendar, slike som busetjarane i Hebron. Men det er like nyttelaust som å sjå etter ein mynt du har mist under gateljoset, berre av di det er der du har ljos til å sjå. Ein må sjå etter mynten der ein mist han, jamvel om det er vanskeleg.

Det har vorte ei oppgåve av fyrste rang å konfrontera dei individuelle leiarane av det jødiske samfunnet i USA. Kvifor har ikkje dette vorte gjort før? Det er framleis ein sterk tendens til å ikkje gje desse leiarane skulda for den palestinske tragedien, og i staden forklara det heile som “amerikansk, imperialistisk politikk”. Til og med ein stor ven av Palestina som Noam Chomsky, som eg verdset over grensa til idoldyrking, deler dette synet. Han sa nyleg på ei førelesing på MIT at den jødiske lobbyen ikkje er årsaken til den pro-israelske politikken til USA, men interessene til dei amerikanske elitane. Amicus Plato, magis amica veritas. Eg er nøydd til å seia meg usamd. Mange gode menn deler synspunktet hans, alle ærlege støttespelarar for palestinarane. Dei siterer til vanleg “Det lagnadstunge trianglet”, eit klassisk arbeid av Noam Chomsky, eller uttrykkjer dette på liknande vis, slik den flotte Dr. Gabor Mate. Han skreiv til meg: “Bronfman og kollegaene hans gjer sitt beste for å forvirra og føra vill publikum – jødar eller ikkje-jødar. Men jamvel dei er småtteri samanlikna med dei verkelege amerikanske interessene bak den amerikanske politikken. Det er snakk om dei strategiske interessene for staten til dei amerikanske storselskapa. Dei vil ha ein lydig pitbull i Midtausten, med atomvåpen og tilstrekkjeleg nervøs til å springa i strupen på arabarane på kommando om det skulle verta naudsynt. Ein slik stat må ogå vera tilstrekkjeleg avhengig slik at ein kan gje han kort lenkje når det er naudsynt. Som ein tenestemann i det amerikanske utanriksdepartementet sa for nokre år sidan: I Israel har vi eit hangarskip i Midtausten som det er uråd å søkkja.”

Går du nøye inn på desse argumenta, ramlar dei saman som korthus. Jamvel i krig landar ikkje amerikanske fly på dette “hangarskipet”. Dei har basar andre stader som Saudi Arabia og Tyrkia. Kypros vart ein gong kalla “eit hangarskip som ikkje søkk”, men vart gjeve opp med lett hjarte. Ein bør ikkje snakka for høgt om kor lydig pitbullen er, slik som våpenleveransane til Kina prova. Det er sterk tvil om Israel er ein påliteleg alliert. Faktisk snakkar mange israelske leiarar om ein annan mogleg allianse: Russland og det rike og mektige jødiske samfunnet i Russland, av di USA er i ferd med å gjera lenkja for kort etter deira meining.

Nokre forklarar den amerikanske politikken med oljeinteresser. No er det tilfeldigvis ikkje olje i Palestina, og svært lite i grannelanda. Eg ville ikkje rå nokon til å planleggja israelsk invasjon i Saudi Arabia eller Iran for å tryggja dei amerikanske oljeinteressene – det ville få heile Midtausten til å gå i lufta.

Heile ideen om at Israel er ein “lokal forpost” held altså ikkje vatn. Eg veit ikkje om eit einaste amerikansk selskap som ikkje ville koma betre frå til dømes ein allianse med Tyrkia i staden for Israel. Slik ein palestinsk samfunnsforskar skreiv: “Tyrkia ville til dømes vore ei betre investering, som ei meir normal regional makt som kan stø amerikansk politikk i området. Dette ville ikkje eingong kosta halvparten av det støtten til Israel kostar. Som eit muslimsk land kunne Tyrkia hatt større legitimitet for å ha hegemoni over “dei veike arabiske landa”. I tillegg var Tyrkia den tradisjonelle stormakta i området fram til 1917, landet har den største og sterkaste hæren og er fullstendig pro-USA og pro-vestleg. Med andre ord er konseptet med Israel som ein servil tenar for amerikansk imperialisme ein idé som ikkje held.

Edward Herman, som skreiv “Å fabrikkera semje” saman med Chomsky, tenkjer på same viset. “Den jødiske lobbyen er ekstremt viktig”. Eg skreiv litt om dette, og fekk kritikk frå mange folk på venstresida som argumenterte med at lobbyen var mindre viktig enn dei strategiske interessene til USA i Midtausten. Men eg har alltid hatt eit inntrykk av at lobbyen var minst like viktig. Heldigvis for lobbyen har deira interesser og dei strategiske interessene ikkje kollidert ope.

Måten ein kan konfrontera den sjølvutnemnde jødiske leiarskapen på kan vera direkte, kreativ og sjølvsagt ikkje-valdeleg. Eit godt døme fekk vi frå Berkeleystudentane. Dei bygde to portar inn til universitetsområdet, ein for jødar og ein for ikkje-jødar, for å gje amerikanarane ein smak av israelske “vegar berre for jødar”. Eg kan tilrå jordhaugar på innkøyrsla til herr Bronfmann og herr Foxman. Som gode jødar fylgjer dei sjølvsagt regelen til Hillel den gamle, og gjer ikkje mot andre ting dei ikkje ville lika å oppleva sjølve. Av di dei støttar blokkering av palestinske vegar, vil dei sikkert lika å verta utsett for det same sjølve. Ein annan ting etter same regel: I og med at dei stør illegale busetjingar ville dei utan tvil lika om bra folk slo seg til på eigedomane deira.

Eg trur slike sit-ins ville vera artige, og dei ville få med seg mange gode amerikanarar av jødisk bakgrunn. Det var fedrene deira som protesterte mot kvit rasisme i sørstatane, og no kan sønene protestera mot jødisk rasisme i Palestina, utan å måtta reisa ut av byen. I staden for keisame demonstrasjonar utanfor føderale kontorbygningar, i staden for fårlege møte med israelske soldatar i høgdene kring al-Khadr, kunne “ikkje i mitt namn”-folka, Rabbiar for menneskerettar og andre leia kampen mot den verkelege støttespelaren, heime i det gode gamle USA. Dei burde gjera dette i samarbeid med andre amerikanske aktivistar, irekna palestinske flyktningar.

Eit slikt eksperiment ville gje svar på spørsmålet om kva makt den jødiske lobbyen har over amerikansk politikk og hendingane i Palestina. Eg trur dette kunne ha stor effekt om ein greidde leggja verkeleg press på herr Bronfman og hans superrike vener på Sombratribunen for å gjera slutt på deira anti-palestinske engasjement. Kanskje ville dei signalisera til matadoren at han skulle senda oksen tilbake til kyrne sine i staden for til slaktebenken.

Ein slik konfrontasjon ville også hjelpa vanlege amerikanarar av jødisk bakgrunn med å slåss mot sin sjølvutnemnde leiarskap. Kvifor er det på tide å gå laus på desse “leiarane”? Vel, ein grunn er at Bronfman og kompisane hans har putta milliardar av dollar skvisa frå sveitsiske bankar i eigne lommar, i staden for å gje dei til overlevande frå holocaust. Det vil vera emnet i den neste artikkelen min.

I praksis har det sionistiske eksperimentet brote saman. Det kan framleis eksistera nokre år med livreddande hjelp, som ein hjernedaud grønsak. Det kan drepa folk, kanskje til og med byrja den neste verdskrigen. Men det kan ikkje bli levande.
Den jødiske staten Israel er ein sinnstilstand, eit eventyr skapt av det amerikanske, jødiske sjelslivet. Otten og vanskane han gjev røyst til er amerikansk-jødiske problem. For israelske “jødar” er det ikkje bruk for segregasjon, krig eller undertrykking av dei innfødde. Vi et ikkje ringbrød med lox, snakkar ikkje jiddish, les ikkje Saul Bellow eller Sholom Aleichem, og vi unngår synagogar. Vi vil heller ha arabisk mat og gresk musikk. I nabolaget mitt er det sju griseslaktarar for kvar kosher. Førti prosent av bryllaupa i Tel Aviv skjer utanfor det jødiske ritualet – unge israelarar fer heller til Kypros for å gifta seg, berre for å unngå rabbiane. Tel Aviv er homsehovudstaden i midtausten, jamvel om homofili etter jødisk lov skal utryddast.
Om ikkje amerikanske jødar hadde korrumpert israelarane so mykje, ville vi berre gløymt diasporaen og smelta inn i det gjestfrie Midtausten. Om dei held fram med å finansiera oss, er vi nøydde til å syna dei litt jødiske seder og skikkar.
Vi er meistrar i å selja illusjonar, og so lenge det er kjøparar skal vi skaffa varene. I 1946 kom ei gruppe rettskafne menn frå heile verda til Palestina på FN-oppdrag. Dei vart sende for å førebu delinga av landet. Ein av dei mange stadene dei vitja var den sørlegaste kibbutzen, Revivim i det turre Negev. Der såg dei eit vidunderleg blomebed med roser, anemoner og fiolar framfor kibbutzkontoret. I rapporten sin uttrykte medlemmene av delegasjonen undrarnde: “Jødane får ørkenen til å bløma, la dei få Negev.”
Då dei reiste, kom ungane i kibbutzen ut og tok dei alt døyande blomane ut av sanden. Dei hadde kjøpt blomane den same morgonen på Jaffamarknaden og planta dei som kulisser medan gjestene var der. For dette vesle kontantutlegget vart Negev med sine to hundre tusen palestinarar ein del av den jødiske staten. Mesteparten av innbyggjarane vart utvist over dei nyteikna grensene til flyktningeleirar i Gaza eller Jordan. Det var stygt gjort og nyttelaust: Jamvel i dag, femti år etter, har Negev sør for Beersheba færre innbyggjarar enn i 1948.
For å få tak i folk til dei avfolka områda, terroriserte og øydela Mossad dei jødiske samfunna i Nord-Afrika. Jødane vart skyssa inn, spraya med DDT-lusedrepar og plasserte i flyktningeleirar som snart vart til byane Netivot, Dimona og Yerucham. Dei er framleis der, i dei stygge ørkenutpostane prega av arbeidsløyse og elende, der dei lever av sosialhjelp og nærer ei djup forakt for Ashkenazijødane som sit på kafeane i Tel Aviv. Det er kanskje einaste staden på kloden der du får slengt etter deg at “det er synd du ikkje vart brent i Auschwitz”.
Dei magiske triksa: Revivim, erobringa av Negev, utvisinga av palestinarane og øydeleggjinga av det marokkanske, jødiske samfunnet fungerte såleis kvar for seg, men mislukkast likevel til slutt. Det var som ein kunne venta: Vonde og umoralske handlingar kan ikkje bera god frukt. Sionistiske leiarar drøymde om å gjera Palestina like jødisk som England er engelsk. Dei mislukkast: Palestina er like jødisk som Jamaica er engelsk.
Landet Palestina blir øydelagt no framfor augo våre. Dei vakre gamle landsbyane blir bomba til grus, kyrkjene blir tømde for sine kyrkjelydar, oliventrea rykte opp med røtene. Slik øydeleggjing har ikkje skjedd her sidan den assyriske invasjonen for 2700 år sidan. Inga trøyst vil kunna gjera godt denne enorme øydeleggjinga, og dei som er ansvarlege for dette – anten det er israelske drapsmenn eller deira amerikanske, jødiske støttespelarar – vil bli evig fordømde.
Likevel vil ein sær, historisk ironi bli att som ein fotnote i bøkene: Dei jødiske leiarane gjorde desse brotsverka til inga nytte, og fekk ikkje noko att for dei. Om så den siste palestinaren skulle bli krossfest på Golgata – sjølv det ville ikkje blåsa liv i det jødiske eventyrlandet: Staten Israel.

Strålande som alltid kom våren til Palestina. Det er ei vidunderleg tid når dei bleike mandelblomane lyser opp fjelldalane og graset er uvanleg grønt (snart vil det bli gulsvidd av sola). Himmelen er bleikblå, utan det stikkande kvasse sommarljoset, og tunge, kvite sauer søkjer oppover i lendet. Vårens skapar ser ut til å vera likesæl med kva menneska gjer, eller Han veit betre.
I den sekstande månaden av intifadaen gjer rutinemessige israelske raid inn i dei sjølvstyrte områda det tydeleg korleis den palestinske kvasistaten er ein juridisk fiksjon. Vener av Palestina var redde for at dei autonome områda ville bli arabiske bantustanar i Stor-Israel. Vi kan ta det med ro: Sjølvstyret har ikkje ført til bantustanar. Dei sjølvstyrte områda har vorte store viltreservat. Sharon og turistministeren hans, settlaren Beni Elon trur kanskje dei vil dra turistar til Israel, i staden for Sør-Afrika og Kenya.
Edward Herman i Znet (www.zmag.org/sustainers/content/2002-02/11herman.cfm) skreiv om å forstå ”den endelege løysinga” for palestinarane etter same mønster som den tyske ”endelege løysinga” for jødar. Den same tanken har streifa den israelske hæren. Generalane våre lærer av korleis tyskarane slo ned ghettooppreisten i Warsawa, rapporterte Haaretz (27. januar 2002). Dei har vorte oppmuntra av dei ekstremt låge tapstala Wehrmacht hadde i 1943, og vonar dei kan gjenta suksessen om og når dei knuser det som er att av dei sjølvstyrte områda.

Militærnekting
På hi sida dukkar det opp fleire nye teikn på sivil ulydnad, og israelske offiserar nektar å vera med og gjennomføra den ”endelege løysinga”. Eg reiste til demonstrasjonen ved Tel Aviv Museum, og fann mange kjekke unge menn og kvinner som stod saman med dei gamle fredsforkjemparane. Det var verkelege fredsvener, utan hermeteikn. Dei applauderte ein bodskap frå Arafat, og stødde offiserane som nektar ordre. ”Peace Now”, ei Arbeidarpartidominert rørsle, var ikkje med, dei er ukomfortable med all ordrenekt i hæren. Det er aldri enkelt å nekta ordre, sjølv om den israelske hæren er nokså tolerant når det gjeld usemje. Opprørarane vil i verste fall bli fråtekne kommandostillingane, og vil ikkje bli stilt for krigsrett. Når dei nektar å gjera teneste i dei palestinske områda, er det eit tilbakeslag for den israelske krigsmaskina, sjølv om hundrevis av andre soldatar og offiserar seier dei står klare til å fylla dei tome plassane på sjekkpostar eller i snikskyttarreir. Desse offiserane har teke eit viktig første steg ved å halda seg unna vonde gjerningar.
Den lokale vekeavisa Ha-Ir trykte korte (mindre enn hundre ord til kvar) forklaringar frå soldatane på kvifor dei hadde valt å ikkje følgja ordre. Det er sterk lesnad, full av historier om mishandling ved kontrollpostar, tortur og utsvelting av palestinarar. Barnedrap, eit særdrag ved den jødiske staten, er eit tema som går att i denne oppramsinga av grusame historier. I eldre tid hevda antisemittane at jødane drap kristne born. Denne avskyelege og blodige myten har vorte knust og øydelagt i Israel. Vi drep liksågodt muslimske ungar som kristne, utan fordomar. Sjølv Ami Ayalon, den tøffe, senete, skalla og samvitslause ekssjefen for den frykta statlege tryggjingstenesten, undra seg høglydt over kvifor så få israelske soldatar nekta å drepa born.

Eiga interesse
Eg er ein liten tanke mindre entusiastisk enn eg burde vera, sidan israelarar har ei fantastisk evne til å bruka protest i sin eigen interesse. Etter massakrane i Sabra og Shatila var det ein gigantdemonstrasjon der fleire hundre tusen deltok. Men han vart brukt til å gje israelarane gode kjensler. Det tok sytten år til før tortursenteret al Hiyam vart stengt og okkupasjonen av sør-Libanon var over. Sharon, slaktaren frå Sabra og Shatila, vart valt til statsminister. Det er stor fåre for at den modige handlinga til offiserane vil bli brukt til å byggja opp gode kjensler mellom støttespelarane til Israel, i staden for å endra ting. Så kva no, Israel og Palestina? Kva blir det neste?
Sharon kan freista gå vidare med den endelege løysinga, og skapa eit palestinarfritt Palestina. Til no har han vona at palestinarane ville flykta frå dei fryktelege levetilhøva. Velståande folk og folk med gode kontaktar flyttar i påvente av betre dagar. Men jødane reiser mykje snøggare. Unge israelarar flyttar utanlands for å studera, og kjem ikkje tilbake. Ein talentfull musikar, Adi Schmidt, sonen til ein av venene mine, annonserte at han fór for godt og heldt avskjedskonsert i Tel Aviv. Shekel har byrja falla fritt, investeringane har turka ut. Det er difor denne regjeringa er tvunge til å ta modige steg.

Borgarkrig?
Dei ville elska å provosera fram ein borgarkrig mellom palestinarane. Meir press i samband med ein eller annan aksjon frå militsane, møte med nokre av ministrane i den palestinske sjølvstyresmakta, krav om arrestasjonar og overgjeving av aktivistar – til saman skulle dette føra dit. Men nokså uventa storma ikkje palestinarane mot sjølvøydeleggjing. Sharon har ikkje hatt lukka med seg så langt, men har framleis middel til å provosera palestinarane og naboane til Israel, og reinsa landet for goyimar i kjølvatnet av provokasjonen. Han kan bryta seg inn i al-Aqsa-moskeen, det nydelege komplekset bygt av umajadekalifane i det sjuande hundreåret. Her ligg den nakne nerva i Palestina. I 1996 opna Bibi Netanyahu ein tunnel nær moskeen. 96 vart drepne. Sharons provokasjon mot moskeen for 16 månader sidan sette igang intifadaen. Nyleg fekk Sharon ei nyttig tilråding frå Shabak om å opna moskeen for bedande jødar.
Under normale tilhøve har ikkje-muslimar lov til å vitja al-Aqsa. Dei breie skuggefulle plassane, den vidunderlege harmonien til Qubbet as-Sahra, klippedomen, dei romslege skipa i hovudbygninga til moskeen gjer det til ein perfekt stad for ein avslappande rusletur med kvile og ettertanke. Millionar av turistar, og titals millionar av truande brukte koma dit. Men den israelske regjeringa har lenge hindra muslimar frå å koma til staden der Profeten, fred vere med han, bad saman med andre profetar. Ein muslim frå Jerusalem må vera over førti år for å koma gjennom politikontrollane på veg til bøn. Ein muslim frå Gaza eller Ramallah kan ikkje dra dit for å be i det heile. Leiarane for moskeen ynskjer ikkje å sjå framande i heimen når deira eigne søner ikkje får lov til å koma.

Delar av grunnen til moskeen er alt konfiskert av jødane. På den breie plassen framfor vestmuren låg eingong eit pittoresk Mughrabina-bulag. Det høyrde til moskeen, men etter at Israel erobra Jerusalem i 1967 vart det rive. Nokre av innbyggjarane er gravlagde i ruinane, så stor hast hadde erobrarane med å få vekk det palestinske nærværet. Vestmuren ligg òg på grunnen til moskeen. I følgje eldgamal tradisjon, stadfest av britiske styresmakter, høyrer muren til moskeen, medan jødane har rett til å be der. Etter 1967 vart han konfiskert saman med sørmuren.

Kong Herodes
Den jødiske, nasjonalistiske høgrefløya ønskjer byggja eit jødisk tempel på ruinane til moskeen. Dei trur høgda har magiske kvalitetar, og om jødane tok over ville det jødiske overtaket over den kristne og muslimske verda for alltid stå fast. Det jødiske tempelet vil også skygga ut den heilage grava. For desse er det å ta over moskeen ikkje berre eit middel til å provosera fram meir vald, men eit mål i seg sjølv.
Dei deler denne overtydinga med dei ”kristne sionistane”, ei amerikansk religiøs gruppe som i praksis fornektar det nye testamentet, forkastar nattverden og jomfrua og trur på jødane som eit utvald folk. Dei kristne sionistane meiner det er deira plikt å hjelpa jødane med å få i gang den store krigen. Sidan framvoksteren av ei slik sekt i endetida vart profetert av kyrkjefedrane, kallar motstandarane dei for ”Kyrkja til Antikrist”. Den amerikanske presidenten George W. Bush og nokre av rådgjevarane han står svært nær denne kyrkja av ”armageddon-drøymarar”. Dei vil leggja press på jødane og truga naboane til Israel, Iran og Irak, med atomåtak medan Israel tek over moskeane. Om overtakinga skjer fredeleg, vil namnet til Sharon stå jamsides med kong Herodes, som bygde det førre jødiske tempelet. Blir det mykje uro, vil Sharon kunna drepa og utvisa palestinarane. Om overtakinga fører til storkrig vil Armageddon-drøymarane bli fornøgde.

Oslo-strategien
Det finst ein parallell plan for dei utan stjerner i augo. Nøkterne, men trugne sionistar såg på valet av Sharon som eit naudsynt steg for å realisera Oslo-strategien. Palestinarane avslo framlegget frå Barak om ein ”uavhengig palestinsk stat” – ei rekke med bantustanar utan at flyktningane kan venda heim, utan Jerusalem, utan eigne grenser og utan von. Sidan har dei lidd mykje, og mista mange av sine beste menn og kvinner.
Eit jødisk eventyr fortel om ein mann som kjende seg elendig i det lille og trongbudde huset sitt. Rabbien hans rådde han til å ta med seg geita inn. Ei veke etter kom mannen tilbake i tårer, sidan det no hadde vorte umogleg å røra seg i huset. Rabbien gav han lov til å fjerna geita, og han vart ein fornøgd og glad borgar.
Sharon er geita i denne fabelen. Når han blir fjerna, vil jødiske media i USA lovprisa humanismen vår. Europearane vil velsigna oss for å vera imøtekomande. Dei kjekke karane som nekta å gjera teneste i dei okkuperte områda vil bli heltar. Plassen til den blodtørstige Sharon vil bli teke av den ikkje mindre blodtørstige forsvarsministeren Fuad Ben Eliezer, eller av Avrum Burg, andremannen i Arbeidarpartiet. Hæren vil dra seg ut av Nablus og Ramallah. Glade palestinarar vil godta Osloplanen etter Barak si tolking – minus erklæringa om at konflikten er slutt. Dei vil venda tilbake til enklavane, til den langsomme kvelinga i Barak si tid. Dei vil måtta gløyma jorda og husa som vart teke frå dei, al- Aqsamoskeen og Jerusalem.

Den jødiske lobbyen
Den israelske høgresida og deira allierte i AIPAC vil hevda det er eit amerikansk svik, på line med ordren til general Eisenhower i 1956. Det vil bli stadfesta at den amerikanske regjeringa er uavhengig av den jødiske lobbyen. Dei vonde hendingane under intifadaen og slutten på han vil bli presentert som det gode sin siger over det vonde. Ingen vil nemna at dei sionistiske gode og dei sionistiske vonde sat kring det same bordet og planla dette saman. Men for ein objektiv observatør må tolkinga vera annleis. For n-te gong vart det palestinske offeret sendt frå den vonde politimannen til den gode etter mjukgjeringa.

Joda, soldatane og offiserane som nekta å delta i undertrykkinga er gode folk og har gjort ei god gjerning. Men eg er redd for at ho vil bli brukt til å skapa gode kjensler hjå støttespelarane til Israel, til å legitimera apartheidstrukturen. Dei tapre orda blir allereie brukt til støtte for ”unilateral separasjon”, eit kodeord for å gjerda inn palestinarane i ei stor, godt vakta sone. Ein kan ikkje endra grunnlaget for den jødiske staten, grunnlaget for undertrykkinga og apartheid frå innsida. I boka til Raspe lyfte Baron Münchausen seg sjølv og hesten sin opp frå myrholet ved å dra seg sjølv etter hårfletta. Om du trur på denne historia, kan du òg tru på at dei gode folka kan endra det israelske samfunnet utan å sameina kreftene sine med palestinarane.

Staten Israel
Ei mykje betre løysing vart sett fram av den religiøse, jødiske forsamlinga Neturei Karta, sønene til det førsionistiske jødiske samfunnet i det heilage landet. Dei har vorte mishandla mesta like mykje som andre av dei opphavlege sønene til Palestina, fyrst og fremst på grunn av at dei sta nekta å delta i brotsverka til sionistane. Desse vise mennene i store, svarte hattar – som onkelen min frå Tiberias, ein fredfull og trugen rabbi, minner meg om at jødane ein gong levde som gode naboar saman med palestinarane. I ein kjensleladd appell seier dei: ”Kjerna i problemet er eksistensen til den ”jødiske” staten. Den einaste realistiske vona om varig fred er at ein med hjelp frå FN oppløyser den israelske staten og gjev suvereniteten tilbake til ikkje-jødar.

Ein gong spurde Stalin spøkefullt: Kor mange bataljonar kan paven senda til fronten? Likevel såg ein pave at Sovjetunionen vart oppløyst. Neturei Karta-jødar har ingen bataljonar, likevel trur eg dei vil sjå staten Israel oppløyst. I staden for han vil eit nytt Palestina koma, med plass for alle søner og døtrer av landet.

Omsett av Hans Olav Brendberg og Ingar Arnøy

“Dei sveitsiske holocaustpengane synte seg å vera ein myte”, skreiv The Times den 13 oktober, og byrja letta på sløret over ei av dei mest lysskye og bisarre historiene om utpressing og ran vi har sett. Det byrja i 1995. To viktige herrar, Edgar Bronfman, formann for Den Jødiske Verdskongressen, og Abraham Burg, ei veksande stjerne i israelsk politikk, vitja sveitsiske bankar på eit humanitært oppdrag. “De har millardar av dollar som vart sett inn av jødar før andre verdskrigen,” sa dei. “Vi vil ha pengane tilbake med ein gong, medan dei overlevande etter det jødiske holocaust framleis er i live. La dei nyta sine siste år av livet i relativ velstand”, sa dei. Bronfman og Burg var slike folk som får bankar og trygdelag til å vakna opp og høyra etter.

Edgar Bronfman arva milliardane sine fra far sin, Sam, som var mafiaboss. Sam tente ein formue på å smugla sprit til USA i forbodstida. Han blanda varene i Canada og smugla over dei store sjøane gjennom gangsternettverket sitt. Etterpå tente han enno meir pengar som lånehai. Rett før han døydde vart han spurt av ein journalist kva som var den største oppfinninga til menneska. “Renter på lån” svarte han, slagferdig til det siste.

Kapitalen tent på kriminalitet og tyning av debitorar kunne vera nyttig i politikken. Også i jødisk politikk, av di du ikkje treng å verta valt for å verta ein nykkelfigur. Du kan alltid leiga to rom i ein kontorbygning og setja opp eit skilt der det står “Verdas Jødeforeining”, “Forum for overlevande” eller “Den Jødiske Frigjeringsorganisasjonen”, så er du i gang. Det finst ikkje copyright på slike titlar. Bronfmanns “Den Jødiske Verdskongressen” var ein slik liten organisasjon med stort namn. Før Bronfman har ein eller annan jødisk farsfigur vore formann, slik som forgjengaren Nahum Goldmann. Men organisasjonen fann ingen strenger å spela på, og fekk lite gjort. Med den svære kapitalen til Bronfman i ryggen vart organisasjonen ein maktstruktur.

Avrum (Abraham) Burg, ordføraren i det israelske Knesset og ein av leiarkandidatane i det Israelske Arbeidarpartiet, er sonen til ein viktig israelsk politiskar. Dr Burg var leiar for det nasjonal-religiøse partiet, og sat i alle regjeringar i Israel i førti år før han døydde. Avrum mynta ut eit typisk slagord på kveldssendinga til ABC i august, då han skildra palestinarane som “folk du ikkje ynskjer dotter di skal gifta seg med”. Avrum trong ein sponsor for å koma seg opp i politikken, medan Bronfman trong ein påliteleg israelsk partnar for å gjennomføra planen sin.

Ingen bank eller trygdelag kunne seia nei til slike viktige menn. Etter eit halvhjarta forsøk på motstand gav dei sveitsiske gnomane etter, og dei påståtte leiarane for jødane gjekk sin veg med store summar. “Jødane vil rana bankane og trygdelaga våre i namnet til holocaust”, tenkte truleg sveitsarane. Men dei tok feil.

For medan denne historia byrja som “Gjensyn med Sions eldste”, fylgte framhaldet manuskriptet til “Stikket”. Seks år gjekk, men dei internasjonale kommisjonane Bronfman og Burg hadde laga gav omtrent ikkje frå seg pengar. Nesten ingenting gjekk til dei som hadde overlevd holocaust. Pengane vart misbrukte av dei same folka som hadde kravd rettferd for ofra.

For litt sidan kunne den velrennomerte LA Times melda: “Ein internasjonal kommisjon som vart oppretta for å avgjera pengekrav for ofra frå holocausttida har brukt meir enn 30 millionar dollar på salær, hotellrekningar og avisannonsar medan kommisjonen berre har betalt ut 3 millionar til ofra”. Kommisjonsmedlemene gjorde kommisjonen til eit reisebyrå for overklassa. LA Times skreiv: “Dokumenta syner at kommisjonen sidan 1998 har halde minst 18 møte med opp til 100 deltakarar på hotell i London, Jerusalem, Roma, Washington og New York”. Når det gjeld oppgjeret for slavearbeid, rapporterte The Independent: “Medan ofra for holocaust vil få mellom 2 500 og 7 500 amerikanske dollar, vil (dei jødiske) advokatane som tinga fram avtalen få salær på godt over 1 million USD kvar.

No kan The Times fortelja at dei sveitsiske bankane har sjekka dei sovande kontoane og funne at dei ikkje eingong tilhøyrde jødiske offer for holocaust. For det meste dreidde det seg om “velståande ikkje-jødar som hadde gløymt pengane sine”. Sveitsarane betalte ikkje 1,5 milliardar dollar til Bronfman og Burg på grunn av at dei var overtydde av dokumentasjonen deira. Dei punga ut av di dei ikkje hadde noko val. Bronfman (saman med Mark Rich) var ein viktig støttespelar for Bill Clinton, og Clinton ville ha fylgt opp saka – jamvel om han kanskje ikkje hadde gått så langt som til å bomba Sveits.

Ein del av historia byrja å koma fram i dagen i CUNY-professor Norman Finkelsteins bestseljarbok Holocaustindustrien. Dette førde til ein god del diskusjon. Finkelstein protesterte på pengeutpressingsmetodane til dei jødiske organisasjonane. Dei freista framstilla han som ein lygnar og antisemitt. No, eitt år etter at boka kom, byrjar fleire uventa og saftige detaljar å lekka. Om opplysningane vert stadfeste, byrjar vi sjå konturane av det største ranet i førre hundreåret.

Slik det ser ut no tok professor Finkelstein feil på nokre punkt. Til jødehatarane si sorg var ofra for ranet ikkje berre bankar og trygdelag, men også vanlege folk med jødisk bakgrunn. Men like pinleg for jødevenene er det at ranarane var dei sjølvutnemnde jødiske leiarane som hevda at dei representerte interessene til det jødiske folket.

II

Mannen bak denne oppdaginga er svært ulik New York-professoren Finkelstein. Martin Stern er ein velståande britisk forretningsmann, djupt engasjert i eigedomsmarknaden og jødiske og sionistiske saker. Han arbeider i London, men er i sitt romslege husvære i eit ortodoks grannelag i Jerusalem i helgane. Han held alle bønene i sin shul, gjev pengar til gode føremål og elskar Israel.

Heile maskineriet av holocaustkrav starta då han møtte ein sveitsisk bankmann i Villar, ein feriestad i dei sveitsiske Alpane. Bankmannen fortalde Stern ei interessant lita historie. Banken hans, Union Swisse (USB), la alle forretningane sine inn på data i 1987 og oppdaga mange kontoar som hadde sove sidan 1939. Banksjefane fann ut at ikring 45 millionar sveitsarfranc (30 mill. USD) i innskot truleg tilhøyrde jødar som døydde under eller etter krigen.

“Vi ville ikkje sitja på andre sine pengar”, sa den ærlege sveitsiske bankmannen. Vi tok kontakt med den jødiske verdskongressen og bad dei om å hjelpa oss med å finna arvingane til pengane. Kongressen svara at dette ikkje stod på deira dagsorden. Sveitsarane drog på herdane og overførte dei 30 millionane USD til Raudekrossen.

Denne historia gjorde inntrykk på Martin Stern, og han fortalde historia til israelsk radio. To veker etter sendinga kom “tilfeldigvis” Bronfman og Burg og banka på døra til det sveitsiske bankforbundet og forlangte pengane. Slik vi har fortalt fekk dei pengane men heldt på dei for eigne føremål. Martin Stern syntes han var involvert og byrja fylgja med etterkvart som saka utvikla seg.

Han vart meir og meir uroa av korleis holocaustpengane vart brukte. I tillegg til sine eigne salær brukte fordelingskommisjonen 43 millionar USD til matpakkar til russiske jødar. Dette var ei sak Bronfman og Burg ikkje hadde nemnt då dei bad dei sveitsiske bankane om å få opp farta med utbetalinga til dei rette eigarane av pengane, dei overlevande. Hadde dagsordenen deira vort endra undervegs?

Familieband førte Stern til ei liknande historie som galdt Generali Forsikring. Før andre verdskrigen var Generali eit stort italiensk trygdelag, eigd av italienske jødar. “Mange trygdelag var eigde av jødar før andre verdskrigen, av di forsikring i den tida var den vesle manns bank”, forklarar Stern. Generali hadde store porteføljer i Palestina, og likeeins på Balkan og i Italia. Trass i krigen, italiensk fascisme og holocaust heldt Generali på sine jødiske band. Dei ynskte ikkje å fylgja sveitsarane og tyskarane, og dei nekta på all kjennskap til forsikringar frå før krigen. Stern etterforska for eigen kostnad og greidde finna fram til dei hemmelege kontoane der Generali-sjefane gøymde førkrigspengane. Han fann ut at Generali skulda store summar til arvingane etter forsikringstakarane. Oppdaginga hans pressa Generali Forsikring til å gå med på ein avtale om å betala. Dei ynskte gjera opp med arvingane personleg.

III

Om ikkje dei daude hadde vore jødar, ville arvingane deira fått utbetalt verdien av forsikringssummen frå forsikringsselskapet eller banken det galdt. Men som du sikkert har forstått, er vi jødar annleis. Vi er annleis av di vi på ein måte er meir naive. Det er difor vi har gått med på å ha mellommenn – dei jødiske leiarane – for å gjera avtalar med (den stort sett ikkje-jødiske) verda.

Frå femtitalet av har jødiske leiarar tent formuar som mellommenn, av di erstatningane ikkje gjekk rett til arvingar og overlevande, men via dei klebrige hendene til dei jødiske leiarane. Dei israelske jødane skulle få kompensasjonar og pensjonar via israelske styresmakter, medan europeiske jødar fekk pengane sine rett frå goyimane (ikke-jødane). Merkeleg nok fekk dei overlevande som vart betalt via jødiske hender alltid mindre, nokre gonger mykje mindre. Den jødiske staten, jødiske bankar og jødiske organisasjonar tente på kvar transaksjon, og dei brukte alle triks. Medan det var stor inflasjon i Israel hang pensjonane til overlevande alltid tilbake i gamal kurs. Bankar overførte ikkje pengane til rett tid.

Då dei russiske jødane byrja koma til Israel, tinga dei jødiske leiarane fram ein avtale med Tyskland om leggja til rette for dei overlevande. Løvas part av pengane vart verande i hendene til jødiske organisasjonar og mellommenn.

Alle som leit på sine jødiske brør vart svindla, sidan det å stela frå med-jødar er ei favorittverksemd for jødiske kjeltringar, leiarar og bankmenn. Ein kynisk mann ville sagt at sjølve ideen om eit jødisk folk er ein av kjeltringane sine beste påfunn. Då våre bestefedrar levde fungerte ikkje dette like godt. Då visste alle jødar at ein jødisk kjeltring ville svindla ein annan jøde like snart som han svindla ein goyim, og truleg snarare. Men no har vi gløymt denne viktige kunnskapen.

IV

Etter at Martin Stern fann forsikringsfondet, gjekk Generali Forsikring med på å samarbeida og betala. Men dei israelske og jødiske politikarane ynskte å vera med i spelet. Dei tinga fram ein avtale med Generali på vegner av dei jødiske forsikringstakarane. Det var ein skrudd idé: Same om jødane er ei religiøs eller etnisk gruppe, så forsikrar dei liva sine som privatpersonar. Og dei har ikkje gjeve israelske politikarar fullmakt til å representera seg. Men politikarane tinga fram avtalen, mottok 100 millionar dollar, kalla det “Generalifondet” og byrja bruka dei som sine eigne pengar. Dei gløymde interessene til dei jødiske forsikringseigarane – eller dei hadde kanskje aldri tenkt på desse interessene som noko anna enn ein talemåte.

I juni 2001 hadde Generalifondet handsama søknadene til berre 72 av dei 1250 som hadde teke kontakt for å krevja forsikringspengane sine att. Arvingane til forsikringstakarane vart sende hit og dit, ofte avvist utan grunngjeving eller dei fekk ikkje svar i det heile. I desperasjon tok dei kontakt med italienarane, som betalte med ein gong. Det var nok eit prov på at vi jødar treng jødiske mellommenn slik fisk treng froskemannsdraktar. I mellomtida betalte fondsstyret ut 270 “ex gratia humanitære utbetalingar”. Dei sende matpakkar til russiske jødar for å få dei til Israel. Eg er sikker på Generali gjerne gjev mat til russiske jødar og støttar den sionistiske saka, men kvifor sa ikkje dei israelske politikarane noko om dette då dei tinga fram avtalen?

Martin Stern oppdaga at dei som styrte Generalifondet byrja fly ofte til Italia på reiser betalt av fondet, og då det såg ut som om pengane vart knappe nølte dei ikkje med å be Generali om meir støtte. Rykta gjekk over havet, og dei amerikanarane som hadde krav til gode oppdaga at krava deira vart “ordna” av politikarane. Amerikanske, jødiske organisasjonar støtta sine israelske kompisar. Ein viktig aktør i systemet var Lawrence Eagleburger, ein tidlegare amerikansk utanriksminister. Denne store mannen leier kommisjonen av jødiske leiarar som skal handsama holocaustrelaterte krav, og han får eit årleg salær på 350 000 USD for dette. Etter det Stern veit var pengane som Generali betalte berre så vidt nok til å betala det kravsmennene skulle ha. Difor er han vettskremt av korleis Bronfman og Burg søler bort pengane på andre gode saker.

V

Medan jødiske organisasjonar gjorde livet vanskeleg for sveitsiske og tyske bankar, vart dei langt meir varsame då dei kom over ein jødisk bank. Bank Leumi i Israel har truleg langt større fond etter drepne jødar enn nokon sveitsisk eller tysk bank. Du ler sikkert: Dei israelske bankmennene har det ikkje travelt med å gje pengane tilbake til dei rette eigarane. Faktisk held dei på pengane som om dei var limt fast. Før andre verdskrigen hadde mange europeiske jødar sparepengane sine i den anglo-palestinske banken som Bank Leumi heitte før 1948. Dette var den største banken i britisk Palestina. Nokre hadde kontoar, andre leigde bankboksar. Ikkje berre jødar brukte denne banken – i kvelva låg det store formuar som tilhøyrde palestinske kristne og muslimar.

Mange palestinarar miste innskota sine i den store uroa i 1948. Israelske bankar brukte alle middel for å blokkera innskota og la dei forsvinna i inflasjon. Men jødar kom ikkje betre frå det. Det ser ut som om den verste staden ein jøde kunne plassera sparepengane sine var Bank Leumi, den israelske nasjonalbanken. Holocaustoverlevande og arvingane til ofra vart møtt med sta avslag frå Bank Leumi når det galdt å opna arkiva for ettersyn.

Som ei fylgje av privatisering vart Bank Leumi deleigd av Generali Forsikring. Migdal Forsikring, Gererali Forsikring og Bank Leumi er ei samanvoven gruppe av forretningar og forretningsmenn med tvilsamt rulleblad. Dei same folka sit i styra, deler ut godtgjerdsler til kvarandre og flytter rundt fond.

Martin Stern oppdaga at tilsette i Bank Leumi på femtitalet utan ekstern kontroll hadde opna alle sovande bankboksar, til og med utan å skriva protokoll. Innhaldet vart lagt i brune konvoluttar og lagt i arkiv utan offentleg innsyn. Som ein fargerik detalj fekk han høyra om ein kasse som i årevis stod i kontorlokala til Bank Leumi. Dei tilsette klaga på at dei sparka hol i sokkane sine på hjørna til kassen. Då kassen vart opna fann dei ein verkeleg kunstskatt, truleg plassert i bankkvelven for trygg plassering av den koptiske kyrkja. Til denne dag har ikkje kunstskatten vorte returnert til kyrkja.

Martin Stern kunne knapt tru at slike brot mot alle lovar for bankverksemd var moglege. Som del av sin kamp for interessene til holocaustoverlevande og arvingane deira, forlangte han at Bank Leumi skulle kunngjera namna til dei bankbokseigarane som hadde fått innhaldet i boksane fjerna av banken. Fyrst nekta bankdirektøren Galia Maor for at banken hadde opna boksane. Då han la fram prov, sa ho freidig at “vi fann berre kjærleiksbrev”. Eg lurar på om dei jødiske organisasjonane ville slege seg til ro med eit slikt svar frå sveitsarane.

Det gjekk med valutainnskot på same måte som med bankboksane, av di Bank Leumi kunne tena på begge delar. Ei fru Klausner sette før andre verdskrigen inn 170 pund sterling i banken – i dag tilsvarande 25 000 USD. Då ho kom tilbake for å ta ut innskotet, tilbaud Bank Leumi henne 13 nye israelske shekel – eller 4 USD. For å koma unna pinlege situasjonar i framtida byrja banken å makulera gamle dokument.

Israelsk presse og Knesset gådde triksinga til Bank Leumi, og det vart reist krav om ein parlamentarisk granskingskommisjon. Det tok seks månader å verta ferdig med tingingane før ein fekk sett ned kommisjonen, men i mandatet var det ein påfallande mangel. Dei overlevande hadde kravd at ein skulle finna ut kven som hadde vore ansvarlege for at pengane deira vart gøymde unna eit halvt århundre. Dette kravet vart ikkje teke omsyn til i mandatet. Enno verre var det at det i kommisjonen sat folk som var personleg ansvarlege for korleis saka har utvikla seg. Zvi Barak er styremedlem i Bank Leumi, han sit også i styret i Generalifondet og har delteke i prosessen mot dei sveitsiske bankane. No har han fått i oppdrag å finna dei ansvarlege i sin eigen bank.

Michael Kleiner er ein høgreorientert parlamentsmedlem frå Herutpartiet. Han skreiv til den parlamentariske kommisjonen “banken øydelegg dokument i to ulike avdelingar, og no er det sterk mistanke når det gjeld kva som skjer med holocaustinnskota og spesielt dei brune konvoluttane frå bankboksane”.

Nyleg vart Bank Leumi kjent for storstila kvitvasking av pengar, då dei stolne formuene til Vladimir Montesinos og sjefen hans, Alberto Fujimori, vart spora til Bank Leumis avdeling i Sveits. Omgrepet “kvitvasking” er mesta ubrukande når det gjeld ein slik bank: Gav du dei eit kvitt handkle til vasking, fekk du det vel helst tilbake brunflekkete.

VI

Den største sigeren til dei jødiske leiarane såg ein likevel i Tyskland i 1991 då Austtyskland vart del av forbundsrepublikken. Etter 1945 gav ikkje det sosialistiske Austtyskland tilbake eigedom til dei tyske førkrigseigarane – anten dei var goyim eller jødar. Det var logikk i politikken deira. Austtyskarane rekna ikkje med noko “jødisk folk”. Dei handsama tyske borgarar likt – om dei var jødar eller ei. Dei meinte naziideane om utskiljing av jødar hadde vorte gravlagde i 1945. Dei tok feil. Vesttyskland godtok den føydale ideen om “jødeskapet” (jewry) i 1950, då dei betalte kompensasjon for jødisk eigedom – ikkje til overlevande eller arvingar, men til staten Israel og jødiske leiarar andre stader. Vesttyskarane gjorde det same i 1991.

Eit døme: To tyskarar, Moses og Peter, døydde under krigen og etterlét seg eigedom i Austtyskland. Eigedomen til Peter Goyim vart verande under kontrollen til tyske styresmakter til arvingane hans vart funne. Om han ikkje hadde arvingar ville eigedomen framleis tilhøyra det tyske folket. Men eigedomen til Moses Jøden ville verta overført til herrane Bronfman & Burg som leiarar og representantar for det jødiske folket – konferansen for jødiske krigskrav. Tyskland overførte eigedomen som høyrde til sine jødiske borgarar på austtysk territorium til denne konferansen.

Konferansen var ei fiktiv forsamling av 44 menn som ikkje representerte nokon. Nokre av dei representerte til dømes ein organisasjon med det flotte namnet “Anglo-jødisk Forbund”, som totalt har kring 50 medlemmer. To personar “representerer” millionar av israelske jødar. Denne konferansen skulle så finna dei rette arvingane til Moses og andre jødar av tysk opphav.

Dei jødiske leiarane hadde ein bedre idé. Dei visste at mange eigarar aldri ville krevja husa sine tilbake likevel, og då ville eigedomen vera deira. Men sjølv det var ikkje nok for desse grådige typane. Dei sette ein frist for krav: Dei som ikkje heldt seg innanfor fristen ville ikkje få krava sine vurdert. Det var eit triks verdig det jødiske talentet: Tredve milliardar dollar i fast eigedom var deira – nesten lovleg. Frå no av kunne dei ta lett på krav frå dei eigentlege eigarane. Og milliardane av dollar i inntekter kunne samla seg opp på kontoane deira.

Organisasjonane til amerikanske jødiske overlevande tok då opp kampen mot sine jødiske leiarar. Dei krev at konferansen skal laga ei offentleg tilgjengeleg liste over eigedomar, finna dei verkelege arvingane og gje dei frå seg. Dei planlegg å saksøkja Tyskland, Italia og andre land og organisasjonar som av ein eller annan mystisk grunn godtok den middelalderske ideen om “jødisk eigedom”. Dei seier at eigedom berre kan tilhøyra jødiske individ, og at det ikkje finst noko slag “jødisk eigedom”. Slik denne historia har vist er idear om “jødisk eigedom” bra for sjølvproklamerte jødiske leiarar for å halda oppe det velstandsnivået dei er vande med, men for vanlege folk med jødisk bakgrunn er det på tide å gje opp dei kostesame illusjonane om jødisk solidaritet.